Sumik karłowaty ma ciało bezłuskie, walcowate, z dużą, spłaszczoną głową zakończoną poziomo ustawioną paszczą. Od małego suma europejskiego różni się małą płetwą tłuszczową położoną za płetwą grzbietową, oraz liczbą wąsików. W swej ojczyźnie osiąga ok. 45 cm długości i około 2 kg masy ciała. W Europie Jednym z najpopularniejszych przedstawicieli rodziny karpiowatych występujących na rosyjskich szerokościach geograficznych jest ryba chechon. Jest mały. Jest to jedyny gatunek z rodzaju Pelecus, który żyje we wszystkich dużych zbiornikach wodnych w naszym kraju. Patrząc na to, jak wygląda rybny sabrefish, nie sposób odgadnąć jego "połączenia" z karpiami. Stała się popularna dzięki jej aktywnemu zgryzowi i wszystkożernemu. W przeciwieństwie do swoich bliskich ma wydłużone ciało. Duża popularność tej ryby przyczyniła się do prostoty jej łowienia i, oczywiście, wysokiego smaku. Informacje ogólne Ten przedstawiciel karpia ludu ma kilka imion: czeski, szabla rybacka lub szabla, ściana boczna, gadatliwy. Sznury rybne mają średnią zawartość tłuszczu. Zawiera wiele korzystnych białek. Zawartość tłuszczu w tych rybach zależy przede wszystkim od ich rodzaju. Na przykład, Wołowina Wołga ma bardziej dietetyczne mięso, podczas gdy odmiana Don jest większa i bardziej nasycona. Opis Sznurek rybny, którego zdjęcie pokazuje, że ma długie ciało, spłaszczone po bokach, jest półprofilem szkolnym. Jego grzbiet, który ma zielonkawy kolor, kończy się szarymi płetwami, podczas gdy brzuch jest lekki. Głównym pokarmem tego przedstawiciela rodziny karpiowatych są robaki lub owady, czasem kawior lub narybek małych podwodnych mieszkańców. Poza gatunkami morskimi, są również słodkowodne ryby morskie zamieszkujące czyste północne akweny Rosji - w jeziorach, szybkich rzekach i zbiornikach. Osoba, która osiągnęła dojrzałość, ma około sześćdziesięciu centymetrów długości i zwykle waży od czterech do sześciu gramów. Jednak w niektórych zbiornikach z właściwym wyborem sprzętu można złapać schwytane okazy polutorakilogramovye. W trzecim lub piątym roku życia, osiągając pełną dojrzałość, szable ryb zaczynają się odradzać. Ten okres przypada na maj lub czerwiec, w zależności od szerokości geograficznej. Głównym warunkiem tarła jest temperatura wody wynosząca dwadzieścia lub dwadzieścia trzy stopnie. Jajka ze szparagów nie mają lepkiej struktury i dlatego swobodnie pływają. Smażenie karmi głównie zooplanktonem, czasami owadami lądowymi lub ich larwami. Gdzie mieszka Sznury rybne znajdują się w basenach Morza Czarnego i Kaspijskiego, Morza Bałtyckiego i Azowskiego. Gatunki słodkowodne preferują jeziora lub zbiorniki wystarczająco duże i nie zarośnięte glonami, a także duże rzeki, takie jak Ładoga, środkowa i dolna część Wołgi. W dzień utrzymuje się blisko powierzchni lub w połowie wody, aw nocy opada na znaczną głębokość. Wraz z nadejściem zimnej ryby sabrefish znaleźć głównie w dołach i basenach. Wiosną i jesienią ruch masowy tego przedstawiciela rodziny karpi zaczyna się na rzekach. Funkcje specjalne Jednak aby złapać upragnione trofeum, wędkarz nie jest w stanie wiedzieć, co ryba chechon zjada, gdzie się znajduje. Właściwy wybór miejsca do wędkowania zależy w dużej mierze od pory roku i pory dnia. Najlepszy kąsek z tej żarłocznej zdobyczy pojawia się na wiosnę - tuż przed tarłem. Jest to początek miesiąca maja, kiedy po długiej zimowej stagnacji wygłodniałe dzioby wypływają z głębin zbiornika na jego powierzchnię. W tym czasie złapie się ryby w dużych ilościach. Trzymając się z dala od lądu na wolnym od błota i wodorostów miejscach, ten łupieżnik drapieżny praktycznie nie zaczyna się bać. A jeśli znajdziesz miejsce, w którym ona mieszka, to ugryzienie będzie długie, aż ostatnia ryba z paczki będzie na haku. Po odrodzeniu aktywność Chehony znacznie słabnie, chociaż się nie zatrzymuje. Nadal jednak łapie się przez całe lato, ale już ze średnią intensywnością. Jednocześnie ryba ta charakteryzuje się tym, że nie zmienia ona nie tylko stałego siedliska, ale także jego przyzwyczajeń. Co oni gryzą Chehon prawie wszystkożerny. Możesz go łowić na wszystko: od robaka z pałeczką do żywej przynęty lub małego przynęta silikonowa i skręcać z obracaniem. Często ta ryba rzuca nawet na gołym haczyku, na którym jest zawiązany czerwony sznur. Najpopularniejszymi przynętami dla sabrejka są czerwony robak, gnój robak, różne owady - muchy, konik polny, ważka, nawet pszczoła. Często jest doskonale złapany przez larwy owadów lub młode. Tackle Na wiosnę, gdy sabrefish jedzą wszystko, wędkarze często używają gumy, aby ją złapać. Będąc uniwersalnym narzędziem, taki donk jest powszechnie stosowany do połowu karaśa lub płoci, białego leszcza lub okonia, a także innych słodkowodnych mieszkańców zbiorników wodnych. W istocie, gumowa taśma jest zwykłym dolnym wędką z dodatkiem gumowego amortyzatora do zatrzasku. Ta ostatnia ułatwia łowienie ofiarom i zastępuje przynętę, nie wyciągając głównego sprzętu z wody. Dlatego jego cechą wyróżniającą jest przede wszystkim prostota i łatwość użycia. Nawet początkujący rybak, który nie ma pojęcia o podstawach zahaczania lub łowienia ryb może nawet złapać gumę chekho. Jak gotować Ryby chehon uważane za bardzo delikatne w smaku. Przed gotowaniem należy dokładnie wyczyścić wnętrzności i łuski, należy usunąć skrzela. I dopiero po całkowitym przetworzeniu może zacząć się smażyć lub gotować na wolnym ogniu. Na przykład w Chinach bardzo popularny gotowanie ryb chehon na Nowy Rok. W wielu krajach jest suszone. Posiadający doskonały smak, chehon jest dobrą przekąską. Mięso to suszona ryba ma przyjemny smak i aromat. Jest dobrze dostosowany do lekkiego napoju alkoholowego, a także produktu, który jest częścią menu wędrówek. Przepisy Przed soleniem ryby należy wypatroszyć bez usuwania łusek. Należy go włożyć do roztworu z solą i docisnąć małym ciężarem. Marynaty z pijawkami umieszcza się w chłodnym miejscu na dziesięć lub dwadzieścia godzin. To zależy od wielkości złapanej instancji. W Chinach zwyczajowo gotować w Sylwestra kilka dań z tej ryby. Najpopularniejszy przepis na czeski pieczony. Ryby chehon, zdjęcia potraw, z których wyglądają bardzo apetycznie, ubrane w sól, wino ryżowe i ziele angielskie. Po kilku godzinach marynowania duszony jest w sosie musztardowym i podawany na stole z dodatkiem przystawek solonych warzyw. Chehon można ugotować w głębokim tłuszczu, uprażając na złoty krucho, a także gotować na wolnym ogniu z imbirem i czosnkiem. Bardzo smaczny sznycel z tej ryby. Przepis zawiera kilogram chehonu, trzy łyżki posiekanego kopru, pora, a także jajka, mleko, mąkę, sól i pieprz do panierowania. Wypłukane i wypatroszone ryby muszą zostać usunięte z kręgosłupa, kości przybocznych, głowy i ogona. Z tyłu połówki filetu muszą pozostać połączone. Po spłukaniu kęsa pod bieżącą wodą, należy go dokładnie wysuszyć. Następnie wlej mąkę solą na kuchennym stole i połóż obie połówki filetu skórkami. Od wewnątrz powinny być posypane drobną solą, niewielką ilością czerwonego pieprzu i pokrojonego kopru i cebuli. Niektóre substytuty zieleni na przecier pomidorowy i tarty ser. Po przykrywaniu połowy polędwicy drugą, tak aby skóra była na zewnątrz, ryba jest posypana mąką i smażona na patelni po obu stronach w dużej ilości oleju roślinnego, aż do zrumienienia. Jeśli tłuszcz nie jest wystarczająco gorący, sznycel może rozpaść się. Przeciwwskazania Sznurek rybny nie jest zalecany dla osób z nietolerancją indywidualną lub podatnych na reakcję alergiczną na białko ryb. Ci, którzy cierpią na ciężkie choroby przewodu pokarmowego, lepiej używać go w formie gulaszu.
Część odnośników w artykule to linki afiliacyjne. Po kliknięciu w nie możesz zapoznać się z ofertą na konkretny produkt – nie ponosisz żadnych kosztów, a jednocześnie wspierasz pracę naszej redakcji i jej niezależność. SPIS TREŚCI. Najtańsze i najzdrowsze polskie ryby; Tanie ryby morskie; Tanie ryby słodkowodne
Share Pin Tweet Send Share Send Największe akwarium w Rosji Podwodny świat przyciąga i zachwyca. Prawie każdy marzy o zanurzeniu się w głębiny morza lub dna oceanu, aby spojrzeć na to, co ukryte przed ludzkimi oczami. Czy można patrzeć na mieszkańców zbiorników na własne oczy, nie wychodząc na odległe ziemie? Zdecydowanie "tak". I to, co widzi, nie będzie gorsze od prawdziwego życia pod warstwą wody w morzu lub oceanie innego Soczi na dwie noce Największe akwarium w Rosji zostało otwarte w Soczi. Pierwsi goście Światowego Akwarium w Soczi Dicovery zaczęli przyjmować jesienią 2011 roku. Terytorium akwarium jest naprawdę imponujące. Na 6 tysięcy metrów kwadratowych znajduje się 29 akwariów. W sumie zbiorniki w około pięciu milionach litrów wody. A na każdym metrze kwadratowym sztucznych zbiorników bawią się kolorowe ryby. Człowiek może patrzeć na zwierzęta z ogromnego tunelu, w którym pływają nie tylko rekiny, ale także Akwarium Świat Soczi Dicovery naprawdę fascynuje. Składa się ze świeżych "jezior", "pradawnych" lasów z mostami, wodospadami i skałami. Ten skarb zawiera największą kolekcję pięknych dzieł natury w w Soczi Do akwarium próbnego weszły tylko ryby słodkowodne. Jedną z cech tej strefy jest wodospad w gorącym lesie. Goście dostają się tam, gdy tylko przekroczą most nad jeziorem. W tym ostatnim mieszka spektakularny karp "Koi". W akwariach można obserwować setki gatunków ryb słodkowodnych, które pochodzą z różnych części świata, od Ekwadoru i Amazonki po Australię. Tutaj i piranie, tsikhlidy, dyski, gourami i wiele innych pokój w całości poświęcony mieszkańcom oceanów i mórz. Ma aż 13 małych akwariów, a także ozdobny tunel. Ma pojemność 3 miliony litrów, a długość dokładnie 44 metry. Tutaj możesz doświadczyć niezbadanego odczucia - być otoczony przez element wody z trzech stron i przechodzić przez niego. Wokół pozornie cienkiego i kruchego szkła (jego grubość wynosi tylko siedemnaście centymetrów) rzadkie rośliny żyją wśród tonących statków, skał i raf, a także mieszkańców morza, którzy absolutnie nie zwracają uwagi na odwiedzających i ślizgają się po nich z obojętnym spojrzeniem. Ale taki obraz w jednej chwili może zostać zniszczony przez powoli zbliżającego się mówiąc, rekin niania to nie jedyny gatunek tych krwiożerczych ryb w akwarium. Można tu również zobaczyć rekiny rafowe i cat. A w samotności nigdy nie zostają, za nimi krążą stada żółtych pilotów. Ryby te czyścą białą skórę rekina, a ząbki z kolei chronią jej satelity przed przeciwnikami. I podczas takiego nieczystości wszyscy mieszkańcy oceanarium odpowiednio pod wodą Wszyscy, bez wyjątku, będą zadowoleni z gier koników morskich, ryb z piłką, jednorożca, a także ryb krowich, jeża, ryb chirurgów, różnych ramp, sumów, od najbardziej mikroskopijnych rozmiarów po ogromne. Dla takiej motley firmy stale monitoruje akwarystów, a także wykwalifikowanych nurków. To oni utrzymują czystość, mikroklimat i nastrój zwierząt domowych. Do pomocy specjalistów należą zaawansowane technologicznie urządzenia, takie jak filtry, sprzęt do ozonu, a także system ogrzewania, klimatyzacja i wentylacja. Według najbardziej ostrożnych szacunków koszt całego projektu kosztował 25 milionów że jest to pierwsze w Rosji akwarium na poziomie stworzony nie tylko dla turystów, ale także dla mieszkańców miasta. Dlatego podwodne królestwo stało się prawdziwym symbolem Soczi. Z kolei realizacja tego projektu była dowodem na to, że możesz inwestować w Rosji i budować zaawansowane technologicznie raj W Rosji jest niewiele oceanariów. Dlatego na szczególną uwagę zasługuje także Muzeum Morskie, jedyne na Dalekim Wschodzie. Znajduje się w historycznym centrum Władywostoku. Tutaj wystawa w całości poświęcona jest Pacyfikowi. Muzeum składa się z 4 sal, które zajmują około 1300 metrów kwadratowych powierzchni. Znajdują się tu diorama "Rybołówstwo Rookery i Bird Fair", biogrupy z albatrosami, pingwinami, rafą koralową, wydrą morską i morskie, koralowce, gąbki, ryby i alternatywne gatunki morskie są reprezentowane w akwariach. Istnieje nawet kilka dość dziwnych eksponatów, takich jak czaszka krowy morskiej, zarodek alba alba, ptaki i ryby tropików, a także w hali w 13 akwariach mieszkają mieszkańcy jezior słodkowodnych Dalekiego Wschodu, gorących mórz i Zatoki Piotra Wielkiego (to jest Morze Japońskie). Nawet w 4 akwariach z zimną wodą mieszkają mieszkańcy Morza Japońskiego i Morza samorządnych akwariach publiczność przedstawia malownicze ryby akwariowe. Głębiny morza na środku równinyNie oszukiwał oceanarium i rosyjską stolicę. W mieście jest ich co najmniej trzech. Jeden z największych planuje się zlokalizować w centrum miasta, w Parku Zwycięstwa na Pokłonnej Górze. To podwodne królestwo powstało nie tyle dla Moskali, co dla turystów. Wielofunkcyjny kompleks edukacyjno-rozrywkowy "Oceanarium" to prawdziwe przyjemne miejsce, jedno z najpopularniejszych wśród tego pierwszego w Moskwie i jednego z największych kompleksów w Europie Wschodniej polega na tym, że jest oceniany jako całoroczny park tematyczny. Istnieje cała gama usług rozrywkowych dla szerokiej publiczności, a centrum całego spektaklu jest z morzem i słodką wodą zostanie przedstawiona mieszkańcom wszystkich oceanów świata, jest to ogromna liczba gatunków ryb. Ponadto mieszkańcy pływają praktycznie w swoim naturalnym środowisku, przynajmniej dla nich będą próbowali odtworzyć Rosji nie było podobnych dużych projektów, takich jak budowa moskiewskiego ten zyskał spore zainteresowanie i kompleksowe w Moskwie zajmie ponad 24 tys. Metrów kwadratowych. Będzie prezentował ponad 6 tysięcy ekspozycji w 11 milionach litrów wody. Oto najdłuższy przezroczysty tunel w Europie. Oprócz "Oceanarium" w projekcie znajduje się czterogwiazdkowy hotel z 300 pokojami, a także centrum biznesowe z biurami i ogromnym centrum tutaj o rozrywce. Planowane są różne atrakcje, w tym plac zabaw, kręgle i tradycyjna rozrywka. Jednak kiedy ten podwodny świat pojawia się w Moskwie, wciąż nie jest znany. Share Pin Tweet Send Share Send Obejrzyj wideo: 4800L Akwarium - biotop Rosyjskiej rzeki Seim (Sierpień 2022).
W pozostałych jest to zabronione. Główne gatunki, poławianie w polskiej strefie ekonomicznej na Bałtyku to: szproty (59 430 ton w 2007), dorsze, śledzie (22 088 ton w 2007), łososie i trocie (140 tys. sztuk w 2007), flądry (7 479 ton) i inne (głównie ryby słodkowodne, takie jak sandacz, leszcz, okoń, płoć).
Ospa rybia to choroba, która często zdarza się w zaniedbanych zbiornikach, zwłaszcza u początkujących akwarystów nabywających rybki z niepewnych źródeł. Powoduje ją pasożyt – kulorzęsek. Jego nazwa pochodzi od kształtu, który przyjmuje on w akwarium, gdzie czasem można go zobaczyć nawet bez powiększenia. Ospa u ryb akwariowych ma zwykle przebieg gwałtowny i jest śmiertelna, jeśli nie zauważona w porę. Sprawdź, jak ją rozpoznać, zdiagnozować i leczyć, aby ryby przeżyły. Ospa w akwarium bierze się zazwyczaj z zaniedbań samego akwarysty. Z tego powodu uważa się ją za chorobę pojawiającą się głównie u początkujących hobbystów. Częściej zapadają na nią ryby wrażliwe. Dlaczego ospa u molinezji jest diagnozowana szczególnie często? Prawdopodobnie wpływ na to ma jednolita barwa rybki, która ułatwia spostrzeżenie zmian. Dodatkowo, gatunek ten jest mało odporny na niskie temperatury panujące w zbiorniku. Do najczęściej wymienianych powodów, dla których ospa rybia pojawia się w akwarium, zalicza się: wprowadzenie do zbiornika chorych ryb z niepewnego źródła;podmiana z użyciem wody zawierającej w sobie pasożyta;zakażenie wtórne na skutek używania przyborów, które wcześniej były stosowane do opieki nad rybami z ospą;żywy pokarm, który nie był odkażony lub przemrożony;rośliny kupione z niepewnego źródła, nieprawidłowo oczyszczone;dekoracje, które wcześniej były już używane w zbiorniku z przypadkami ospy rybiej. Jak wygląda ospa u ryb akwariowych? Każdy akwarysta powinien znać objawy ospy rybiej. Wcześnie wykryte, dają szansę na uratowanie ryb przed śmiercią. Jak wygląda ospa u ryb akwariowych? Co powinno cię zaniepokoić? Oto objawy, na które powinieneś zwrócić uwagę: ocieranie ryb o przedmioty w zbiorniku;nadmierna, nietypowa ruchliwość, niepokój u ryb;duszność spowodowana uszkodzeniem skrzeli – ryby leżą na dnie lub przeciwnie, pływają tuż pod powierzchnią wody;mętne oczy;przekrwione skrzela;płetwy pokryte śluzem;białe punkciki na całym ciele ryb. Warto wiedzieć, że choć ospa rybia została określona tym mianem właśnie z uwagi na obecność zmian na ciele, to objaw ten świadczy o zaawansowanym stadium choroby. Oznacza to, że wówczas odratowanie ryb jest praktycznie niemożliwe. Już pierwsze objawy powinny skłonić cię do oddzielenia chorych osobników od reszty obsady. Ospa rybia – jak leczyć? Leczenie ospy rybiej najlepiej przeprowadzać z użyciem gotowych preparatów. Dostępne są zarówno gotowe środki na tę chorobę, jak i konkretne współczynniki dodawane do akwarium. Należą do nich zieleń malachitowa i błękit metylowy. Jeśli nie wiesz, jak leczyć ospę rybią, zwróć się o pomoc do lekarza weterynarii. Najlepiej znajdź specjalistę, który zajmuje się akwarystyką. Innym sposobem jest skontaktowanie się z doświadczonym hodowcą. Każdy ma swoje sposoby na zwalczanie choroby. Pomoże też ustawić zasady odkażania sprzętu i przenoszenia ryb. Rybia ospa – domowe sposoby leczenia Gdy w akwarium pojawia się rybia ospa, domowe sposoby leczenia mogą pomóc w jej zwalczaniu. Nie są zwykle jednak wystarczające, aby uratować ryby. Ospa rybia wymaga zwiększenia temperatury wody w zbiorniku do poziomu powyżej 27°C. Stosowaną przez akwarystów metodą jest stopniowe zwiększenie zasolenia. Musi to być jednak wykonane z rozsądkiem, inaczej można otruć zwierzęta. Ospa rybia atakuje bowiem przede wszystkim gatunki słodkowodne. Czy ospa rybia jest groźna dla ludzi? Wielu początkujących akwarystów zastanawia się, czy ospa rybia jest groźna dla ludzi. Choć pasożyt ten może być przeniesiony na ludzi, sama choroba nie ma wpływu na człowieka. Oznacza to, że człowiek jest przede wszystkim nosicielem. Możesz więc, przez kontakt z chorymi rybami, a nawet zakażoną wodą, przenieść ospę u rybek do drugiego zbiornika. Dlatego tak ważne jest zachowanie higieny oraz regularne czyszczenie wszystkich sprzętów znajdujących się w akwarium, w którym trzymasz ryby na kwarantannie. Ospa u rybek – jak jej zapobiegać? Ospa u ryb pojawia się zazwyczaj wskutek konkretnych zaniedbań. Z tego powodu dużo łatwiej niż ją leczyć jest jej po prostu zapobiegać. Ospa rybia jest chorobą często pojawiającą się w zaniedbanych zbiornikach. Co zrobić, by nie dopuścić do jej rozwoju? Oto kilka wskazówek: stosuj kwarantannę dla żywych organizmów wprowadzanych do zbiornika;odkażaj i przemrażaj pokarm żywy;kupuj zdrowe ryby z pewnych źródeł, od doświadczonych akwarystów;obserwuj ryby przez kilka dni w dodatkowym zbiorniku, aby wykluczyć objawy choroby;dbaj o utrzymanie stałej, odpowiednio wysokiej temperatury w akwarium;oddzielaj zwierzęta, u których podejrzewana jest rybia ospa, od pozostałej populacji. Wśród wielu chorób zdarzających się zwierzętom w akwariach ospa rybia jest jedną z groźniejszych. Z uwagi na wysoką zakaźność i gwałtowny przebieg często kończy się śmiercią większości obsady. Dotyczy to zwłaszcza przypadków, gdy jest za późno zauważona. Wiesz już, jak ją rozpoznać – zapamiętaj, jak zapobiegać ospie, aby nie zaatakowała twoich ryb.
Sam półwysep Varanger należy do najciekawszych krajobrazowo miejsc w Norwegii. Jest dość górzysty, choć nie są to wysokie góry – maksymalne wzniesienia dochodzą do 633 m. Niektóre jednak są skaliste, strome i tworzą dziki, fascynujący krajobraz. Szczególnie nad samym morzem, gdy opadają pionowymi klifami do jego powierzchni. Amur biały (Ctenopharyngodon idella) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: stawy, rzeka, ujście, jezioro Pochodzi ze wschodniej Azji Żywi się roślinami wodnymiBudowa zewnętrzna Ciało silnie wyciągnięte, podobne do ciała klenia. Pysk tępy, zagłębiony pomiędzy otworami nosowymi. Otwór gębowy lekko dolny, pozbawiony wąsów. Partie brzuszne zaokrąglone. Łuski duże, 42-45 wzdłuż linii bocznej, poniżej linii bocznej 5 rzędów łusek, w odróżnieniu od klenia, który ma ich tylko 3-4. Płetwa grzbietowa z 10, a odbytowa z 11 promieniami. Pierwsze trzy promienie pojedyncze, nie dzielone. Zęby gardłowe, dwurzędowe, na brzegach skośnie ścięte, bocznie ścieśnione i piłkowato pofałdowane. Grzbiet ciemnozielony do czarnozielonego. Boki jaśniejsze, zielonkawe. Łuski ciemno obramowane (tworzą wzór siatki). Maksymalna długość 120 Spokojne, głębokie rzeki i jeziora Równiny Chińskiej (optymalna temperatura wody 22-26°C). Trudno jest dokładnie ustalić obszar pierwotnego występowania tego gatunku, gdyż już od X wieku byt on sztucznie hodowany w Chinach i wsiedlany do wielu wód. Do Polski ryba ta sprowadzona została po raz pierwszy w 1964 roku, do Republiki Federalnej Niemiec trafiła w roku 1965. Obecnie jest szeroko rozpowszechniona w całej życia Amur biały znosi wprawdzie niskie temperatury wody, jest jednak typowo ciepłolubnym gatunkiem. W Chinach, w rzece Jangcy, dojrzałość płciową uzyskuje już w 4 i 5 roku życia (w wodach chłodniejszych dopiero w 6-8 roku). Ikra składana jest w silnym prądzie wody ponad żwirowym podłożem, Okres inkubacji pelagicznie spływających z prądem rzeki jaj wynosi 32-40 godzin (przy temperaturze wody 27-29°C).Odżywianie Młode ryby odżywiają się początkowo drobnymi organizmami zwierzęcymi. Kiedy osiągną długość 6-10 cm przechodzą na pokarm roślinny. Ich przewód pokarmowy wydłuża się, przekraczając 2-2,5-krotnie długość Amur w naszych wodach nie rozmnaża się. Ryba znajdująca się w wodach Polski pochodzi ze sztucznych wędkarska Amur biały uważany jest za dobrą rybę sportową i konsumpcyjną, wędkarze chętnie więc zarybiają nim łowiska specjalne. Można go łowić na kukurydzę, ziemniaki lub inne przynęty (Aspius aspius) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioroDrapieżna ryba karpiowata Wysoko ceniony przez wędkarzy Mocno zbudowane ciało, duży otwór gębowyBudowa zewnętrzna Długie, wyciągnięte, bocznie nieco spłaszczone ciało. Głowa spiczasta, oczy małe. Szeroki, końcowo położony otwór gębowy. Nieco wysunięta szczęka dolna ma na końcu garbikowate zgrubienie, chowające się we wgłębieniu szczęki górnej. Łuski małe, 64-76 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 10-11 promieni, w odbytowej 15-18. Krawędź płetwy odbytowej sierpowato wcięta. Zęby gardłowe dwurzędowe, Ubarwienie grzbietu oliwkowozielone z niebieskawym połyskiem. Boki jaśniejsze, żółto lśniące. Strona brzuszna srebrzyście biała. Płetwy piersiowe, brzuszne oraz odbytowa są czerwonawe. Długość 50-75 cm, maksymalnie 120 cm (ciężar 12 kg).Występowanie W wodach płynących, w większych jeziorach i zatokach od Europy Środkowej po Ural i Morze Kaspijskie. Występuje również w południowej Skandynawii. Podgatunek Aspius aspius taeniatus jest rybą wędrowną, żyjącą w południowych rejonach Morza Kaspijskiego. Blisko spokrewnionym gatunkiem jest Aspius vorax występujący na terenie Syrii w górnym dorzeczu życia Młode ryby żyją w małych stadkach, w pobliżu brzegów. Rosnąc stają się coraz bardziej samotnikami, trzymającymi się nurtu rzeki. Tarło od kwietnia do czerwca, U samców występuje wysypka tarłowa. Bolenie żyjące w jeziorach i przymorskich zalewach wstępują na tarło do wpadających doń rzek. Złożenie ikry poprzedzone jest gwałtowną gonitwą i zalotami samca i samicy. Jaja składane są na żwirowatych ławach w silnym prądzie wody. Samica o ciężarze 2-3 kg złożyć może 80 000-100 000 ziaren ikry, która przyczepia się do kamieni. Okres inkubacji wynosi 10-17 dni. Dojrzałość płciową uzyskują w 4-5 roku W okresie młodzieńczym – różne gatunki drobnych, zwierzęcych organizmów. W wieku starszym – ryby, żaby, ptaki wodne i małe ssaki (gryzonie).Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy bolenia to rap, rapa, bielec, fat, fatynka, bolonek, wędkarska Boleń jest rybą wysoko cenioną przez wędkarzy. Łowiąc go na spinning stosuje się zarówno małe błystki obrotowe, jak i wahadłowe. Przy połowie bolenia metodą muchową używa się dużych suchych lub mokrych much ze skoczkami. Powinny być uzbrojone solidnymi hakami i imitować małe (Barbus barbus) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzekaTypowa ryba przydenna Znaczny spadek liczebności W wodach płynących gatunek przewodni krainy brzanyBudowa zewnętrzna Ciało wyciągnięte, smukłe, słabo wygrzbiecone o prawie prostej linii brzucha. Pysk ryjkowaty, wydłużony. Otwór gębowy dolny z grubymi, mięsistymi wargami, na krawędzi wargi górnej znajdują się cztery wąsiki. Łuski średniej wielkości, 55-65 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa krótka z 11-12 promieniami. Pierwszy jest najdłuższy i pogrubiony, na tylnej krawędzi piłkowany. W krótkiej płetwie odbytowej znajduje się 8 promieni. Płetwa ogonowa rozwidlona. Zęby trójrzędowe, Ubarwienie grzbietu zazwyczaj brązowe do zielonoszarego. Boki jaśniejsze, złociście lśniące. Strona brzuszna biaława, często z czerwonawym połyskiem. Wszystkie płetwy szarozielone; piersiowe, brzuszne, odbytowa oraz dolny płat płetwy ogonowej czerwonawo podbarwione. U tego gatunku spotykana jest odmiana o pomarańczowożółtym zabarwieniu („złota brzana”. Długość 30-50 cm, maksymalnie 100 Dobrze natlenione, czyste wody płynące o piaszczystym lub żwirowym podłożu (w rzece – kraina brzany). Często trzyma się poniżej przegród, śluz młyńskich oraz w pobliżu filarów mostów. Występuje w południowo-zachodniej Anglii, we Francji, na północ od Alp, po zlewisko Morza Czarnego. Brak jej w Irlandii, Szkocji, Danii i Skandynawii. Tworzy trzy podgatunki: Barbus barbus gallicus (dorzecze Garonny – Francja), Barbus barbus macedonicus (Dalmacja, Yardar) i Barbus barbus thessalus (Tesalia).Tryb życia Stadna, przydenna ryba, przebywająca w ciągu dnia w strefie silnego prądu wody; aktywna również nocą. Tarło od maja do lipca. W tym okresie u samców pojawia się silna wysypka tarłowa, występująca w postaci białych, perełkowatych, rogowych guzków układających się rzędami na głowie i grzbiecie. Dojrzałe do tarła brzany wędrują dużymi stadami w górę rzeki. Tarliskami są żwirowe ławy leżące w płytkim nurcie. Liczba jaj 3000-9000, okres inkubacji 10-15 dni. Kleista, żółtawa ikra początkowo przyczepia się do kamieni. Po zapłodnieniu spłukiwana jest prądem wody pomiędzy kamienie, gdzie pozostaje do chwili wylęgania się larw. Przez pewien czas po wykluciu i zresorbowaniu zawartości woreczka żółtkowego przebywają one jeszcze na tarliskach. Dopiero później zaczynają stopniowo spływać z prądem wody w dół rzeki. Po raz pierwszy przystępują do tarła pomiędzy trzecim a czwartym rokiem życia. Zimują w głębokich jamach i zakolach pod nawisami Młode ryby zjadają drobne zwierzęta denne. Dorosłe odżywiają się fauną denną, larwami owadów, małymi rybkami, mięczakami, ikrą ryb oraz w niewielkim stopniu Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy brzany to… barwena, brama, barbuna, barwanka, barwin, silawa, parna dulska, brynka, brząska, śliz, siulawa, maren, marena, meryna, kowbel, Ikra brzany jest trująca. W okresie tarła trujące mogą być również mięśnie jamy brzusznej. Zjedzenie ich powoduje wymioty i wędkarska Brzana jest rybą wysoko cenioną przez wędkarzy, bierze jednak bardzo ostrożnie. Najlepiej łowić ją od lipca do listopada o zmierzchu i nocą. Dobrymi przynętami są rosówki, słonina lub ser, które trzeba podawać możliwie blisko (Vimba vimba) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioroBudowa zewnętrzna Wyciągnięte, bocznie ścieśnione ciało (jego wysokość mieści się cztery razy w długości), o wydłużonym, w formie nosa, mięsistym pysku i dolnym podkowiastym otworze gębowym. Dolna warga nie jest zrogowaciała. Wzdłuż linii bocznej 53-61 łusek. W płetwie grzbietowej 11, w odbytowej 20-25 promieni. Zęby gardłowe jednorzędowe, 5-5. Grzbiet ciemny, szary do niebieskawego. Boki jaśniejsze, srebrzyste. Brzuch biały. W okresie tarła samce przybierają „szatę godową”. Ich głowa i górna część ciała stają się czarne, aksamitnie lśniące. Strona brzuszna jest koloru pomarańczowego do czerwonawego. Płetwy parzyste i odbytowa czarne. Pysk czarny do niebieskoczamego. Długość 20-35 cm, maksymalnie 50 Wolno płynące wody o piaszczystym lub mulistym podłożu oraz żyzne, nizinne jeziora. Forma podstawowa (Vimba vimba vimba) zamieszkuje zlewisko Morza Północnego i Bałtyku (niegdyś wstępująca do Wisły populacja była bardzo liczna). Tworzy cztery podgatunki: Vimba vimba bergi (dolny bieg Bohu), Vimba vimba carinata (Dunaj do Kubania), Vimba vimba persa (Morze Kaspijskie, dolny bieg Wołgi), Vimba vimba tenella (rzeki Krymu, Kubań, do zachodniej części Kraju Zakaukaskiego). Certa jeziorowa (Vimba elongata) występuje w jeziorach południowej Bawarii i górnej Austrii. Vimba melanops żyje w północnych dopływach Morza życia Stadna ryba, w ciepłych miesiącach zwykle przebywająca w płytkich przybrzeżnych partiach wody. Tarło – maj do czerwca. Ikra składana w płytkich miejscach, blisko brzegu. Przedstawiony opis życia dotyczy populacji osiadłych, nie opuszczających rzeki. Forma podstawowa Vimba vimba vimba jest rybą wędrówną. Żerowiska jej znajdują się w przybrzeżnych słonawych wodach morskich, skąd ryby podejmują wędrówkę rozrodczą do rzek. Tarliska znajdują się w płytkich odcinkach rzek o przejrzystej wodzie, kamienisto-żwirowym dnie i silnym prądzie wody. Dla populacji wiślanej tarliskami były karpackie dopływy Wisły (San, Wisłok, Wisłoka, Dunajec, Raba). By do nich dotrzeć, ryby wstępowały do Wisły już od sierpnia do października w roku poprzedzającym tarło (od połowy maja do pierwszych dni lipca). Młode ryby w pierwszych miesiącach życia przebywają w rejonie swych narodzin. Następnie rozpoczynają wędrówkę do morza, w ślad za powracającymi doń po tarle dorosłymi Małe zwierzęta Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy certy to… podluskwa, cyrka, cyrta, czarownica, czwyrka, czyrwka, kobyła, podluskwa, (Leuciscus idus) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioroW Niemczech gatunek zagrożony Forma wyjściowa słynnej złotej orfy Wędruje na tarło w górę rzekiBudowa zewnętrzna Wyciągnięte, dość wygrzbiecone, bocznie ścieśnione ciało o małej głowie i wąskim, skierowanym nieco skośnie ku górze, otworze gębowym. Łuski, stosunkowo małe, 55-61 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 11-12 promieni. Płetwa odbytowa ma ich 12-14, a jej zewnętrzna krawędź jest wklęsła. Zęby gardłowe dwurzędowe, Grzbiet szarozielony do szaroczarnego. Boki jaśniejsze o intensywnym srebrzystym połysku. Brzuch białawy. Oczy żółte. Płetwy grzbietowa i odbytowa niebieskawoszare; pozostałe płetwy czerwonawe. Długość 30-50 cm, max. 80 cm. Występowanie W dużych rzekach i jeziorach. Od dorzecza Renu, na północ od Alp aż po Ural. Nie występuje w Europie Południowej i na południe od dorzecza Dunaju. Tryb życia Ryba stadna, spędzająca większość czasu w pobliżu powierzchni wody. Jedynie zimą schodzi w jej głębsze partie. Tarło od kwietnia do czerwca. W tym okresie u samców występuje wysypka tarłowa. W celu złożenia ikry stada dojrzałych do rozrodu ryb ciągną w górę rzeki do odcinków o piaszczystym lub żwirowatym dnie. Kleista ikra o średnicy 1,5 mm (40000-115000 sztuk w zależności od wielkości samicy), przyczepia się do kamieni i wodnych roślin. Okres inkubacji trwa 10-20 dni. Po złożeniu ikry tarlaki spływają w dół rzeki. W ślad za nimi, w jej spokojne partie, już w pierwszym roku swego życia podążają młode ryby. Dojrzałość płciową uzyskują w wieku 3-4 lat. Odżywianie W okresie młodzieńczym pokarm ich stanowi plankton zwierzęcy i roślinny. Później zjadają robaki, skorupiaki, larwy owadów i małe mięczaki. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy jazia to… jaświca, jeżlica, kosłacz i orfa. Rada wędkarska Ponieważ jaź, zwłaszcza latem, chętnie przebywa tuż pod powierzchnią wody, czatując na spadające na nią owady, z powodzeniem można łowić go na muchówkę, stosując jako przynętę sztuczne muchy, pasikoniki lub chrząszcze. W chłodniejszej porze roku należy stosować metodę gruntową, używając jako przynęty kukurydzy, grochu, rosówek lub ciasta. Jelec (Leuciscus leuciscus) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, jezioroRyba stadna preferująca szybki nurt Jak na rybę karpiowatą niezwykle ruchliwy Samiec z wysypką godowąBudowa zewnętrzna Ciało w zależności od charakteru zamieszkiwanej wody mniej lub bardziej wydłużone, w przekroju nieomal okrągłe. Głowa mała. Otwór gębowy wąski, o lekko dolnym położeniu. Łuski duże, 47-53 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 10-11 promieni, a w odbytowej 10-12. Krawędź płetwy odbytowej wklęsła. Dwurzędowe zęby gardłowe, Grzbiet ciemny, niebiesko lśniący. Boki żółtawe o srebrzystym połysku, brzuch białawy. Płetwy piersiowe, brzuszne oraz odbytowa w kolorze od żółtawego do pomarańczowego. Linia boczna jest często z obydwu stron ciemno oblamowana. Długość 15-20 cm, maksymalnie do 30 cm. Występowanie Przeważnie w szybko płynących ciekach wodnych o piaszczystym i żwirowatym podłożu. W Europie – na północ od Pirenejów i Alp. Nie występuje w Szkocji, zachodniej i północnej Norwegii, oraz na zachodnich i południowych Bałkanach. W południowej Francji występuje podgatunek Leuciscus leuciscus burdigalensis. Tryb życia Towarzyska, o żywym usposobieniu, powierzchniowa ryba, uchodząca wśród karpiowatych za jednego z najlepszych pływaków. Tarło w kwietniu i maju. W tym okresie na całym ciele samców pojawia się drobna wysypka tarłowa. Ikra o średnicy 2 mm przyczepia się do podwodnych roślin i kamieni. Dojrzałość płciową uzyskuje pod koniec trzeciego roku życia. Odżywianie Plankton, robaki, ślimaki, larwy owadów, wodne i lądowe owady, czasami również fragmenty roślin. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy jelca to… wielec, parzocha, gnojusz, jalec, jajczyk, jarąg a także jarążek. Karaś (Carassius carassius) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawBardzo pospolity Niezwykle odporny i żywotny Chętnie trzymany w stawach Budowa zewnętrzna Ciało silnie wygrzbiecone, krępe, bocznie ścieśnione. Brak wąsów. Łuski duże, 31-55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa wysoka z 17-25 promieniami. Jej górna krawędź jest wypukła. Pierwszy promień miękki, giętki, na tylnej krawędzi lekko piłkowany. W płetwie odbytowej 8-11 promieni. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednorzędowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23-33 wyrostki filtracyjne. Grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem. Boki jaśniejsze, żółtawobrązowe. Strona brzuszna od żółtawej do brudnobiałej. Na trzonie ogona ciemna plama. Długość 20 do 35 cm. maksymalnie 50 cm. Występowanie Od Anglii po wschodnią Rosję, zazwyczaj w płytkich, zarośniętych roślinnością wodną małych zbiornikach i jeziorach. Z powodzeniem wsiedlony w wielu miejscach, np.: w Hiszpanii. Tryb życia Bardzo plastyczna ryba karpiowata, wytrzymująca silne zanieczyszczenia wody oraz wysokie deficyty tlenu. Okres zimowy spędza zagrzebana w mule, zapadając w swoistą śpiączkę zimową. Również zagrzebuje się w nim, gdy zamieszkiwany przez nią zbiornik wodny zaczyna wysychać. Tarło – w maju i czerwcu. Gotowe do rozrodu ryby gromadzą się w płytkich, obficie porośniętych podwodną roślinnością miejscach; Kleista ikra o średnicy 1-1,5 mm (150000-300000) przyczepia się do roślin. Okres inkubacji trwa 3-7 dni. Dojrzałość płciową ryby uzyskują przy długości 8-15 cm w 3-4 roku życia. Odżywianie Rośliny wodne i małe zwierzęta denne (zwłaszcza larwy ochotkowatych i jętek). Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy karasia to… japończyk, japoniec, karaska i bąk. Uwagi -Karaś potrafi wytrzymać ekstremalnie niekorzystne warunki środowiskowe, jednak wówczas przybiera tzw. formę głodową, często spotykaną w ubogich, dystrogficznych, leśnych zbiornikach. Rada wędkarska Karasia łowi się z reguły na metodę gruntową podając przynętę w taki sposób, by znajdowała się tuż nad dnem. Karaś jest wszystkożerny, więc można z równym powodzeniem użyć np. białych i czerwonych robaków, kukurydzy, ziemniaków lub ciasta. Karaś srebrzysty (Carassius auratus gibelio) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawPochodzi ze wschodniej Azji Bliski krewny złotej rybki W wodach europejskich często występują tylko samice Budowa zewnętrzna Ciało umiarkowanie wyciągnięte, bocznie ścieśnione. Brak wąsów. Łuski duże, 28-32 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa wysoka, z 17-25 promieniami, jej krawędź jest prosta lub lekko wypukła. W płetwie odbytowej 8-11 promieni, płetwa ogonowa wcięta. Zęby gardłowe jednorzędowe. 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 35-48 wyrostków filtracyjnych. Grzbiet jasny, brązowawy. Boki i brzuch żółtawe, srebrzyście lśniące. Otrzewna jamy ciała czarna. Długość 15-35 cm, maksymalnie 45 cm. Występowanie Stojące i wolno płynące wody o miękkim podłożu, gęsto porośniętym roślinnością. We wschodniej Azji od basenu Amuru po Syberię. Obecnie sztucznie wprowadzony do wielu wód europejskich. Tryb życia Karaś srebrzysty często występuje razem z karasiem (Carassius carassius), gdyż nie tylko jest do niego podobny z wyglądu i ma takie same wymagania pokarmowe, lecz również – tak jak on jest odporny na niekorzystne warunki środowiska. Rośnie szybciej od karasia, dlatego – zwłaszcza w Europie Wschodniej – hodowany jest jako ryba stawowa. Tarło – maj, do czerwca. Ikra (160000-380000) składana jest w płytkiej wodzie, wśród gęstej podwodnej roślinności. Okres inkubacji ikry trwa 5-7 dni. Dojrzałość płciową gatunek ten uzyskuje w 3-4 roku życia (przy długości 15-20 cm). Odżywianie Małe zwierzęta denne, zooplankton i rośliny wodne. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy karasia to… japończyk, japoniec, karaska i srebrzysty jest jednym z dwóch podgatunków karasia chińskiego (Carassius auratus). Drugi podgatunek to karaś złocisty. Jego udomowioną formą jest rozprzestrzeniona na całym świecie złota rybka, najpopularniejsza obecnie ryba stawowa. Istnieje wiele jej odmian barwnych przez złote i srebrne po białe, różniących się ponadto kształtem głowy i płetw. Do najpospolitszych odmian należy welon, kometa i teleskop, słynne są także lwia główka, jajoryb, tygrysek czy jaskółczy ogon. Rada wędkarska Karasia łowi się z reguły na metodę gruntową podając przynętę w taki sposób, by znajdowała się tuż nad dnem. Karaś jest wszystkożerny, więc można z równym powodzeniem użyć np. białych i czerwonych robaków, kukurydzy, ziemniaków lub ciasta. Karp (sazan) (Cyprinus carpio) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, jezioro, stawIstnieją rozliczne odmiany Może żyć 40 – 50 lat Forma dzika (sazan) jest zagrożona wymarciemBudowa zewnętrzna Dzika, podstawowa forma karpia (sazan) ma wyciągnięte, bocznie słabo ścieśnione ciało. Wysuwalny otwór gębowy ma położenie końcowe. Na górnej wardze występują cztery wąsiki (dwa dłuższe i dwa krótsze). Zęby gardłowe trójrzędowe. Łuski duże, 33-40 wzdłuż linii bocznej. U hodowlanych odmian ciało, w zależności od odmiany, bywa mniej lub bardziej wyciągnięte i wygr/biecone. Wyróżnia się karpie:Karp łuskowy (pełnołuski) przypomina pełnym ułuszczeniem forme dziką, różni się jednak od niej dość wyraźnie znacznie silniejszym wygrzebieceniem. Karp lustrzeń ma tylko nieliczne, bardzo duże łuski, nieregularnie rozmieszczone na całym ciele. Karp linowy ma rząd dość dużych łusek wzdłuż linii bocznej, niekiedy także wzdłuż grzbietu. Karp goły jest całkowicie bezłuski lub też ma jedynie bardzo nieliczne pojedyncze łuski. Jego skóra jest gruba. Płetwa grzbietowa z 20-26 rozwidlającymi się promieniami. W płetwie odbytowej jest ich 8-11, w brzusznej 9-11, piersiowej 16-17, w ogonowej zaś 19; wszystkie u góry wyraźnie się rozwidlają. Ubarwienie jest zmienne. Grzbiet zazwyczaj zielonobrązowy do zielonoczarniawego. Boki srebrzystobrązowawe, brzuch biały. Płetwy zielonoszare z brązowawym odcieniem, nierzadko czerwonawe. Długość 25-75 cm, maksymalnie 120 cm. Osiąga wiek 40 lat. Występowanie Pierwotnie tylko w zlewiskach mórz: Czarnego. Azowskiego i Kaspijskiego. Lubi ciepłe, stojące i wolno płynące wody o piaszczystym lub mulistym podłożu, obficie zarośnięte roślinnością. W rejonie swego pierwotnego występowania reprezentowany jest przez trzy podgatunki: Cyprinus carpio carpio (zlewiska Morza Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego), Cyprinus carpio haematopterus (basen Amuru, północne Chiny), Cyprinus carpio viridiolaceus (południowe Chiny, Wietnam). Jako podstawowa hodowlana ryba został już w XIII-XV wieku rozpowszechniony prawie w całej Europie. Tryb życia W ciągu dnia karp trzyma się zazwyczaj głębszych, zaciemnionych miejsc, przejawiając wzrastającą aktywność wraz z zapadającym zmierzchem. Tarło – maj do lipca, zależnie od kształtowania się w tym okresie temperatury wody. Na głowie i płetwach piersiowych samców słaba wysypka tarłowa. Ikra składana jest w płytkich, zacisznych, porośniętych roślinnością przybrzeżnych miejscach (również na zalanych wczesnoletnim przyborem łąkach), przy temperaturze wody od 18 do 20°C. Z powodu wysokiej temperatury tarła karpie żyjące w otwartych wodach naszej chłodniejszej szerokości geograficznej (również w Polsce), rzadko znajdują sposobność do odbycia naturalnego rozrodu. Składanie ikry odbywa się porcjami, z tygodniowym odstępem czasu. Zależnie od ciężaru ciała samicy składanych jest 200000-300000 jaj. Są one jasne, a po dostaniu się do wody pęcznieją, zwiększając prawie o połowę swą średnicę. Przyklejają się do wodnych roślin, podobnie jak i wykluwające się po 3-5 dniach larwy, które jeszcze następne 1-3 dni spędzają przyczepione do nich za pomocą znajdujących się na głowie przyczepnych organów. Po tym okresie spoczynku młode karpie muszą podpłynąć ku powierzchni wody aby napełnić powietrzem pęcherz pławny. Dopiero teraz są zdolne do samodzielnego pływania. Karpie hodowlane w stawach osiągają w trzecim roku życia ciężar 1-2 kg przy długości ciała 25-35 cm. Również dzikie karpie odznaczać się mogą tak szybkimi przyrostami, zazwyczaj jednak rosną zdecydowanie wolniej. Odżywianie Młode kapie zjadają rośliny i zwierzęcy plankton (wyrostki, skorupiaki). Przy długości około 18 mm zaczynają polować na zwierzęta denne. Osobniki dorosłe pobierają dodatkowo pokarm roślinny. Karpie rozpoczynają żerowanie dopiero przy temperaturze wody przekraczającej 8°C. jednak najlepiej przyswajają pokarm w temperaturze powyżej 20°C. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy karpia to… szaran, szaranek, spaczniak, sazan, opaczniak, karapuda, leszczyk, opaczniak oraz stopniak. Uwagi W gospodarce stawowej karp jest najważniejszą rybą hodowlaną, której roczne odłowy oceniane są w skali światowej na około 200000 ton. Rada wędkarska Łowienie karpi to wielka dziedzina wędkarskiej wiedzy, która mogłaby wypełnić całą książkę. Skuteczne przynęty to ziemniaki, kukurydza, białe i czerwone robaki oraz kulki proteinowe o różnych smakach i zapachach. Każdy wędkarz może zresztą spróbować skomponowania własnej przynęty. Zalecane jest regularne zanęcanie wybranego łowiska. Po złowieniu pierwszego karpia warto łowić dalej w tym samym miejscu, ryby te rzadko bowiem żerują samotnie. Kiełb (Gobio gobio) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, staw Pospolita ryba przydenna Często tworzy duże stada W stawikach pełni „służbę porządkową”Budowa zewnętrzna Ciało wrzecionowate, w przekroju prawie okrągłe, o krótkim szerokim trzonie ogonowym. Głowa długa, oczy duże. Pysk tępy, otwór gębowy dolny. Na górnej szczęce dwa krótkie wąsiki, które odchylone do tyłu sięgają co najwyżej środka oka. Łuski duże, 40-42 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 9-10 promieni. W płetwie odbytowej jest ich 8-9. Płetwa ogonowa (tak jak u wszystkich gatunków kiełbi) rozwidlona. Zęby gardłowe dwurzędowe, (2) Grzbiet brązowoczarniawy, brązowozielonkawy lub brązowoniebieskawy. Boki jaśniejsze z długim szeregiem ciemnych, fioletowo do niebieskawo połyskujących plam. Brzuch białawy, lśniący, na płetwach nieparzystych ciemne punkty. Długość 8-14 cm, maksymalnie 20 cm. Występowanie W szybko płynących wodach krain pstrąga, lipienia i brzany oraz w przybrzeżnej strefie czystych, zasobnych w tlen jezior o żwirowym lub piaszczystym dnie. Gatunek szeroko rozprzestrzeniony w Europie Zachodniej, Środkowej i Wschodniej aż do Uralu. Na Bałkanach i w basenie Morza Czarnego tworzy liczne podgatunki. W dorzeczu Dunaju i Dniestru występuje podgatunek Gobio gobio obtusirostris. Tryb życia Towarzyska, żywa przydenna ryba spędzająca ciepłe letnie miesiące na płyciznach. Na zimę schodzi do głębszych miejsc, gdzie zimuje. Tarło w maju i czerwcu. W tym okresie na głowie i przedniej części ciała pojawia się wysypka tarłowa. Kleista ikra o średnicy 1,5 mm (1000-3000) składana jest porcjami co kilka lub kilkanaście dni, na kamieniach lub roślinach, w miejscach z przepływem wody. Jakość substratu. na którym złożona została ikra, decyduje p powodzeniu jej inkubacji. Odpowiednie jest podłoże piaszczyste i żwirowe, gdyż jaja nie mogą ulec zamuleniu. Aby larwy przeżyły, woda musi mieć wysoką zawartość tlenu. Odżywianie Robaki, skorupiaki, larwy owadów, a także ikra ryb. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy kiełbia to… ćwiok, forela, kobel, koblik, kowbel, rudzik oraz zmarzlica. Kleń (Leuciscus cephalus) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioroJedna z najpospolitszych ryb naszych wód płynących Z wiekiem staje się drapieżnikiem Ciemne obwódki łusek tworzą na ciele siatkowaty wzór Budowa zewnętrzna Ciało wrzecionowate, w przekroju prawie okrągłe, głowa szeroka, masywna. Szeroki otwór gębowy. Łuski duże i grube. 44-46 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 11-12 promieni, w odbytowej jest ich 10-12. Zewnętrzna krawędź tej płetwy wypukła. Zęby gardłowe dwurzędowe, Grzbiet brązowoszary z zielonkawym połyskiem, boki srebrzyste, często złociście lśniące. Brzuch białawy. Płetwy brzuszne i odbytowa czerwone. Łuski są ciemno obramowane (rysunek sieci). Długość 30-40 cm, maksymalnie do 60 cm. Występowanie Szeroko rozprzestrzeniony w płynących wodach Europy (od Półwyspu Iberyjskiego do Uralu) i Azji Przedniej. Rzadziej występuje w jeziorach. Z rzek zlewiska Morza Śródziemnego (Hiszpania, południowa Francja, Włochy, Grecja) znanych jest 7 podgatunków tej ryby. Blisko spokrewnionymi gatunkami są: występujący w zlewisku Morza Kaspijskiego Leuciscus agdamicus, w Turcji Leuciscus berak i Leuciscus cephaloides, a w Syrii Leuciscus lepidus. Tryb życia Odporna, pospolicie występująca, stadna ryba. Starsze osobniki prowadzą samotny tryb życia. Tarło od kwietnia do czerwca. U samców pojawia się w tym okresie drobna wysypka tarłowa. Kleista ikra o średnicy 1,5 mm (około 45000 sztuk na kilogram ciężaru ciała samicy) przyczepia się do kamieni i wodnych roślin. Okres inkubacji trwa około jednego tygodnia. Samce uzyskują dojrzałość płciową najczęściej po trzecim, samice zaś po czwartym roku życia. Po złożeniu ikry klenie spływają z tarlisk do głębszych miejsc, gdzie występują partie spokojnej oraz szybko płynącej wody. W ciągu dnia klenie stoją w głębokich dołach, pod nawisami brzegowymi i zwieszającymi się nadbrzeżnymi gałęziami. Te płochliwe ryby, przebywają w strefie otwartej wody, reagują ucieczką w głębinę na każdy nawet najmniejszy ruch w polu ich widzenia; wkrótce jednak ponownie pojawiają się pod jej powierzchnią. Odżywianie W wieku młodzieńczym robaki, skorupiaki, mięczaki, larwy owadów i owady z powietrza. Duże osobniki zjadają głównie małe ryby, żaby, przechodzące wylinkę raki a także drobne ssaki. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy klenia to… biełucha, biały jelec, ześnioczek, paruch, paryj, jedlica, klan, klanek, kleniak, kliniak, klin, klonik, lalczyk, lalec, ześnioczek oraz żabiak, kliń. Koza (Cobitis taenia)Kozowate – piskorzowate (Cobitidae) Woda: strumień, rzekaMocno bocznie spłaszczone ciało Kolce pod oczami Podługowate plamy na ciele Uwagi: Gatunek prawnie chroniony – całkowity zakaz połowu. Budowa zewnętrzna Głowa wydłużona, bocznie silnie ścieśniona. Otwór gębowy wąski, dolny, z sześcioma krótkimi wąsikami na szczęce górnej (cztery z przodu, dwa w kącikach warg). Przedni otwór nosowy rurkowaty i krótki. Tuż pod okiem w fałdzie skórnym ukryty jest ruchomy, podwójny kolec, charakterystyczna cecha wszystkich gatunków kóz. Całe ciało pokryte małymi, cienkimi łuskami. Linia boczna wykształcona tylko w przedniej części ciała. Płetwa grzbietowa z 10-12, a odbytowa z 7-9 promieniami. U samców drugi promień płetw piersiowych jest pogrubiony. Zęby gardłowe jednorzędowe, 8(9,10)-(10,9)8. Grzbiet brudnożółty z ciemnymi, brązowymi plamami, kreskami i marmurkowymi wzorami. Boki koloru piaskowego z długim rzędem 10-20 ciemnobrązowych, jasno obramowanych plam, łączących się ze sobą czarną, cienką, długą linią. Nad nimi podobny rząd plam mniejszych. Brzuch białawy. Na górnej krawędzi nasady ogonowej czarna plama. Długość 8-10 cm. Występowanie Szeroko rozprzestrzeniona w całej Europie, w przejrzystych wodach płynących i brzegowej strefie jezior o piaszczystym lub mulistym podłożu. Tworzy 7 podgatunków żyjących na terenie Hiszpanii, północnych Włoch i Bałkanów. Liczebność pogłowia tego gatunku uległa w ostatnim okresie znacznemu zmniejszeniu. Tryb życia W ciągu dnia koza przebywa zagrzebana w piaszczystym podłożu, ożywiając się wraz z nastaniem zmierzchu. Tarło – kwiecień do czerwca. Kleista ikra składana jest w płytkiej wodzie na kamieniach lub roślinach. Odżywianie Małe, bytujące w podłożu zwierzęta bezkręgowe. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy kozy to… sykałka, sykawka, sykit, sikacz, piaskownica, junyk, kolinka, kowbeń, szczypawka, węgorka i kózka. Krąp (Blicca bjoerkna) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioro, stawUderzająco duże oczy Bardzo podobny do leszcza Pospolita, plastyczna ekololgicznie rybaBudowa zewnętrzna Wysoko wygrzbiecone, bocznie silnie ścieśnione ciało o tępym pysku i częściowo dolnym otworze gębowym. Średnica oka większa lub równa długości pyska. Wzdłuż linii bocznej 44 do 50 łusek. W płetwie grzbietowej 11, w odbytowej 22-26 promieni. Płetwy piersiowe nie sięgają do nasady płetw brzusznych. Zęby gardłowe dwurzędowe, 1 (2,3). 5-5( l. Grzbiet zielonoszary do zielonoczarnego; boki jaśniejsze. Strona brzuszna biaława do czerwonawej, srebrzyście lśniąca. Płetwy ciemnoszare. Nasada płetw piersiowych i brzusznych czerwonawa. Długość ciała 20-30, maksymalnie 35 cm. Występowanie Silnie zarośnięte roślinnością nizinne jeziora oraz wolno płynące większe rzeki na północ od Pirenejów i Alp, od Francji do Uralu. Dopływy Morza Czarnego i Morza Azowskiego (Dunaj do Rionu), zlewisko Morza Kaspijskiego. Tryb życia Ryba stadna, przebywająca zazwyczaj w pobliżu dna, w silnie zarośniętych przybrzeżnych partiach wody. Często towarzyszy stadom leszcza (Abramis brama). Jedynie na zimowanie ciągnie do spokojnych, głębokich miejsc (np.: w starorzeczach). Tarło – maj do czerwca. U samców występuje w tym okresie bardzo drobna, słaba wysypka tarłowa. Ikra składana jest stadnie wśród przybrzeżnej, podwodnej roślinności. Jasnożółta ikra o średnicy 2 mm (11 000 do 82 000, u krąpia z Wołgi do 109 000) przyczepia się do roślin wodnych. Młode ryby rosną bardzo wolno, jednak w wieku 3-5 lat, przy długości 10-12 cm, osiągnąć mogą dojrzałość płciową. Odżywianie Małe zwierzęta denne oraz części roślin. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy krąpia to… podleszczak, podleszczyk, picuś, klapka i klepka. Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioro, stawPospolita, przydenna ryba stadna Samiec z silną wysypką godową W wodach płynących gatunek przewodni krainy leszczaBudowa zewnętrzna Silnie wygrzbiecone, bocznie równie silnie ścieśnione ciało o tępym pysku i prawie dolnie ustawionym otworze gębowym. Średnica oka mniejsza od długości pyska. Łuski duże. 50-57 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 12, a odbytowa z 26-31 promieniami. Płetwy piersiowe sięgają do nasady płetw brzusznych. Zęby gardłowe jednorzędowe, 5-5. Grzbiet w kolorze od ołowianego do czarniawego, zazwyczaj zielonawo połyskujący. Boki jaśniejsze, metalicznie lśniące. Brzuch białawy o perłowym połysku. U starszych osobników jest on zwykle złocisty. Płetwy nieparzyste ciemnoszare; parzyste jasnoszare. Długość 30-50 cm, maksymalnie 75 cm. Występowanie W dużych, żyznych jeziorach i wolno płynących rzekach (kraina leszcza) na północ od Pirenejów i Alp. Od Irlandii i Anglii (nie występuje w północnej Szkocji i Kornwalii), przez Europę Zachodnią i Środkową, w południowej Norwegii, Szwecji i Finlandii. aż do Uralu. Tworzy dwa podgatunki: Abramis brama danubii (basen Dunaju) i Abramis brama orientalis. Tryb życia Młode ryby żyją w małych stadkach, w przybrzeżnej strefie wody. Starsze w jej głębszych rejonach, skąd wraz z nastaniem ciemności ciągną w poszukiwaniu pokarmu na przybrzeżne płycizny (głęboko penetrują muł, pozostawiając charakterystyczne ślady żerowania). Tarło – od maja do czerwca. W tym okresie u samców występuje silna wysypka tarłowa. Stado tarłowe wyszukuje płytkie, silnie porośnięte roślinnością miejsce w strefie brzegowej. Żółtawa ikra o średnicy 1,5 mm przykleja się do wodnych roślin. Okres wylęgania trwa od 3 do 12 dni. Dojrzałość płciową uzyskuje w 3-4 roku życia. Odżywianie Małe zwierzęta denne. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy leszcza to… glapa, kleszcz oraz laskura. Rada wędkarska Mięso leszcza jest wprawdzie ościste, ale smaczne. Można łowić go z gruntu, używając jako przynęty białych i czerwonych robaków, ciasta, kukurydzy lub ziemniaków. Najlepiej bierze od lipca do września. Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawOdporna, żywotna ryba Aktywny o zmierzchu i nocą Przydenna ryba spokojnych, obficie zarośniętych wód Budowa zewnętrzna Zwarte, mocno zbudowane ciało o szerokim trzonie ogonowym. Oczy małe. Otwór gębowy mały, końcowy, w kącikach otworu gębowego jeden wąsik. Łuski drobne (95-100 wzdłuż linii bocznej), głęboko osadzone w grubej, śluzowatej skórze. W płetwie grzbietowej 12-13 promieni, odbytowa ma ich 9-11. Wszystkie płetwy zaokrąglone. U samców, poczynając od drugiego roku życia, przy długości 12 cm płetwy brzuszne wydłużają się, a ich drugi promień grubieje. Płetwa ogonowa lekko wklęsła. Zęby gardłowe jednorzędowe, 4(5)-5. Grzbiet jest najczęściej ciemnozielony lub ciemnobrązowy. Boki jaśniejsze mosiężnie połyskujące, strona brzuszna żółtawobiała. Długość 20-30 cm, maksymalnie 60 cm (ciężar do 7,7 kg). Występowanie Przeważnie w wolno płynących rzekach oraz płytkich, nagrzewających się jeziorach i stawach o mulistym dnie, gęsto porośniętym podwodną roślinnością. Rozprzestrzeniony szeroko w całej Europie aż po Syberię. W Alpach spotykany do wysokości 1600 m Nie występuje na Islandii, w północnej Szkocji i Skandynawii. Brak go w Dalmacji, południowej Grecji i na Krymie. Ta karpiowata ryba spotykana bywa również w wodach słonawych, np.: w zalewach Morza Bałtyckiego. Tryb życia Ostrożny, bardzo płochliwy samotnik, trzymający się w ciągu dnia w pobliżu dna, przejawiający zwiększoną aktywność po zapadnięciu ciemności. Tarło od maja do lipca, przy temperaturze wody od 19 do 20°C. Z chwilą zbliżania się pory tarła dojrzałe do rozrodu osobniki zaczynają grupować się w stada. Tarło jest rozciągnięte w czasie i trwa zazwyczaj od 1,5 do 2 miesięcy. Ikra składana jest porcjami w odstępach ok. 2 tygodni. Liczba jaj, zależnie od wielkości samicy, wynosi od 300000 do 900000 sztuk. Bardzo mała kleista ikra o średnicy 0,8-1 mm przyczepia się do wodnych roślin. W temperaturze wody 20°C okres inkubacji ikry wynosi ok. 3 dni. Wylęgające się larwy mają długość 4-5 mm. Mają one na głowie kleiste gruczoły, za pomocą których przyczepiają się do roślin, aż do czasu zresorbowania zawartości woreczka żółtkowego. Zabezpieczone są w ten sposób przed opadnięciem w muliste podłoże. Z chwilą wykształcenia się skrzeli kleiste gruczoły na głowie ulegają zanikowi. Lin rośnie wolno, uzyskując dojrzałość płciową w 3-4 roku życia. Odżywianie W okresie młodocianym zjada plankton. Później pokarm jego stanowią małe zwierzęta denne (robaki, ślimaki, larwy owadów, mięczaki), rośliny, a także na pół przegniłe ich części. Zimą nie przyjmuje pokarmu. Zapada w rodzaj specyficznej śpiączki zimowej i spędza ten okres zagrzebany w mule. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy lina to… pszenicznik, oczeretniak oraz kaliniak. Uwagi W gospodarce stawowej lin hodowany jest obok karpia jako ryba dodatkowa. Wyselekcjonowane, szybko rosnące stawowe rasy tej ryby już w drugim roku życia osiągają ciężar 150-250 g („lin porcyjny”). Lin jest popularną rybą hodowlaną, odznaczającą się bardzo małymi wymaganiami pod względem jakości wody. Jego mięso jest delikatne i bardzo smaczne. „Złoty lin”, barwna, czerwonożółta odmiana, jako ryba ozdobna często trzymany jest w stawach parkowych a także w akwariach. Rada wędkarska Lin uchodzi za niezwykle płochliwą rybę, bardzo wrażliwą na wszelkie hałasy czy wstrząsy na brzegu lub w łodzi i biorącą przynętę bardzo ostrożnie. Można go łowić np. na białe i czerwone robaki, kukurydzę lub ciasto, podawane jak najbliżej dna, ale tak, by przynęta nie tonęła w mule. Do odniesienia wędkarskich sukcesów konieczne jest jednak kilkudniowe nęcenie. Lipeń (Thymallus thymallus) Lipieniowate (Thymallidae) Woda: strumień, rzekaW wodach płynących górskich, gatunek przewodni krainy lipienia Bardzo duża płetwa grzebietowa, przypominająca chorągiew Ryba o wyjątkowo smacznym mięsie, niezwykle atrakcyjna wędkarsko Budowa zewnętrzna Ciało umiarkowanie wyciągnięte, bocznie ścieśnione, o małej głowie i spiczastym pysku. Łuski małe, 74-96 wzdłuż linii bocznej. Płetwa tłuszczowa pomiędzy wysoką płetwą grzbietową a płetwą ogonową. Mały otwór gębowy może sięgać do przedniej krawędzi oka. Szczęka górna wysunięta do przodu. Obydwie szczęki mają drobne zęby. Płetwa grzbietowa rozpoczyna się daleko przed nasadą płetw brzusznych. U samca płetwy grzbietowa, odbytowa oraz brzuszna są większe niż u samicy. Strona grzbietowa zielononiebieska lub niebieskawoszara, boki i brzuch w kolorze od srebrzystobiałego do mosiężnego, w okresie tarła z purpurowym odblaskiem. Na grzbiecie i bokach znajdują się nieregularnie rozmieszczone czarne plamy. Szara płetwa grzbietowa ma 4-5 rzędów czerwonawych, okrągłych plam. Długość 25-35 cm, maksymalnie 60 cm. Występowanie W szybko płynących, dobrze natlenionych wodach o stałym mineralnym podłożu. Rozsiedlony bardzo nieregularnie w zachodniej, środkowej i wschodniej Europie. W krajach skandynawskich spotykany również w jeziorach. Jego populacja uległa w wielu miejscach znacznemu zmniejszeniu. Tryb życia Ryba stanowiskowa (osiadła). Tarło od marca do czerwca. W miejscu o silnym prądzie samica składa na żwirowym podłożu jaja o średnicy od 3 do 4 mm (3000-6000 sztuk), które po zapłodnieniu przykrywa żwirem. Okres inkubacji ikry trwa około dwóch tygodni. Samce dojrzewają płciowo w drugim i trzecim roku życia, natomiast samice w czwartym. Najczęściej populacje lipienia żyją razem z populacjami pstrąga potokowego. Bardzo duże osobniki nie tolerują w miejscu swego przebywania żadnych innych konkurentów pokarmowych. Lipienie potrzebują dużo przestrzeni życiowej, dlatego nie spotyka się ich w małych potokach. Ponieważ ich wymagania tlenowe są równie wysokie jak pstrąga potokowego i pstrąga źródlanego, zanieczyszczenie pierwotnie zamieszkiwanych przez lipienie wód sprawia, że nie znajdują już w nich odpowiednich warunków bytowych. Ponadto lipień bardzo podatny jest wówczas na różne choroby. Dlatego w typowej dla siebie rzecznej krainie lipienia jest gatunkiem ustępującym. Mówi się nawet o występowaniu symptomów wskazujących, że istnienie tego gatunku zaczyna być zagrożone. Odżywianie Robaki, ślimaki, wodne i powietrzne owady, małe ryby oraz ikra ryb. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy lipienia to… kardynał, lipak oraz lipek. Uwagi :Niemiecka nazwa lipienia Asche wywodzi się od popielatego, szarego odcienia, występującego w ubarwieniu tej ryby. Dorszowate (Gadidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioroCharakteryzuje się jednym wąsem pod żuchwą Ma wyśmienite mięso Ryba wybitnie zimnolubna, aktywna przede wszystkim w zewnętrzna Ciało silnie wyciągnięte, z przodu walcowate, w części tylnej bocznie ścieśnione. Głowa szeroka i płaska. Duży, lekko dolny otwór gębowy. Szczęki z drobnymi, tarkowatymi zębami. Na podbródku jeden długi wąs. Przy otworach nosowych dwa króciutkie wąsiki. Łuski małe, cienkie, okrągłe. Linia boczna niepełna. Pierwsza płetwa grzbietowa z 9-16, druga z 67-85 promieniami – jest ona prawie tak długa jak płetwa odbytowa (65-78 promieni). Płetwy brzuszne położone gardłowo. Płetwa ogonowa zaokrąglona. Ubarwienie grzbietu brązowe, oliwkowożółte lub zielonkawe z ciemnym, niewyraźnym marmurkowym wzorem. Boki jaśniejsze, żółtawe. Brzuch białawy; ubarwienie ryb w zależności od podłoża jest bardzo zmienne. Młode są znacznie ciemniejsze od ryb dorosłych. Miętus ma przeciętnie 30-60 cm długości, maksymalnie 120 cm. Osiąga wówczas 25-30 kg i wiek 15-20 lat. Występowanie Ryba ta zamieszkuje przydenne rejony przejrzystych, chłodnych wód. Jest jedynym przedstawicielem rodziny dorszowatych w wodach słodkich, docierając w nich aż do krainy pstrąga. Znaleźć ją można w rzekach i jeziorach (w Alpach do wysokości ponad 1200 m), od Europy Zachodniej i Środkowej po dorzecze Amuru i zlewisko Jeziora Bajkał. Żyje również w słonawych wodach rzecznych delt. Występuje w Skandynawii. Tryb życia Ryba aktywna o zmroku i nocą. Tarło – od listopada do marca przy temperaturze wody 0,5-4°C. Ikra o średnicy 1 mm (1000000 sztuk na kilogram ciężaru ciała samicy) zawiera dużą kroplę tłuszczu, dzięki czemu swobodnie unosi się w wodzie (drobna, pelagiczna ikra charakterystyczna jest również dla morskich przedstawicieli dorszowatych). Ikra corocznie składana jest w tych samych miejscach, nad żwirowym lub piaszczystym podłożem. W zależności od temperatury wody okres jej inkubacji wynosi od 6 do 10 tygodni. Liczące zaledwie 3 mm długości larwy pędzą pelagiczny tryb życia w powierzchniowych warstwach wody. Na dnie osiadają dopiero po osiągnięciu długości 6-7 mm. Młode, 1-2-letnie ryby większą część czasu spędzają ukryte pod kamieniami. Samce dojrzewają pod koniec trzeciego, natomiast samice w końcu czwartego roku życia. Poza wodą miętus jest bardzo żywotny i w wilgotnym (chłodnym) powietrzu potrafi przetrwać kilka godzin. Ryba ta z powodzeniem wprowadzona została do wielu sztucznych zbiorników wodnych, jednak próby jej sztucznej hodowli dotychczas nie zostały uwieńczone sukcesem. Odżywianie Młode osobniki zjadają robaki, larwy owadów, skorupiaki, drobne ślimaki i mięczaki. W starszym wieku odżywia się rybami (jazgarz, kiełb, płoć i inne) oraz rakami. Miętus zyskał miano groźnego rabusia ikry i wylęgu ryb; zwłaszcza w pstrągowych wodach może być sprawcą znacznych szkód. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy miętusa to… meniok, mentuz, miniok, minka, mich, myniok oraz niuch. Uwagi Mięso miętusa uważane jest za delikatesowy przysmak. Rada wędkarska Miętus uchodzi za znakomitą rybę konsumpcyjną, którą poławia się zwłaszcza w ziminej porze roku. Jako przynęty służą martwe rybki, filety, rybne lub pęczki rosówek, podawane jak najbliżej dna. Okoń (Perca fluviatilis)Okoniowate (Percidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawDwie płetwy grzbietowe Pospolity i liczny w wodach wszelkich typów Wysoko ceniona ryba sportowa i konsumpcyjnaWymiar ochronny: do 17 cm Okres ochronny: brakBudowa zewnętrzna Ciało mniej lub silniej wygrzbiecone, co jest zależne od warunków troficznych, panujących w zamieszkiwanej przez ryby wodzie. Pysk tępy z. szerokim, końcowym otworem gębowym. Wieczko skrzelowc w tylnej części spiczasto wyciągnięte i zakończone mocnym kolcem. Małe łuski grzebykowe, 58-67 wzdłuż linii bocznej. Dwie płetwy grzbietowe. Pierwsza z 13-17 twardymi promieniami, druga z 1-2 twardymi 1 13-16 miękkimi. W płetwie odbytowej 2 twarde i 8-10 miękkich promieni. Grzbiet ciemnoszary do niebieskawego lub zielonooliwkowego. Boki jaśniejsze z 6-9 ciemnymi, poprzecznymi, pojedynczymi lub rozwidlającymi się prążkami. Brzuch od białego do czerwonawego, o srebrzystym połysku. Przy tylnej krawędzi pierwszej płetwy grzbietowej występuje czarna plama. Płetwy brzuszne i odbytowa czerwonawe. Samce są intensywniej wybarwione niż samice. Długość 25-30 cm, maksymalnie 51 Szeroko rozprzestrzeniony w wodach płynących (do 1000 m prawie całej Europy. Nie występuje w północnej Norwegii, Szkocji i na Półwyspie Pirenejskim, w południowych i środkowych Włoszech, zachodniej części Półwyspu Bałkańskiego oraz na życia Ryba lubiąca spokojne wody z twardym podłożem. W młodości żyje stadnie. Stare osobniki są samotnikami. Tarło od marca do czerwca, zależnie od geograficznego położenia zamieszkiwanej wody (temperatura tarła 7-8°C). Ikra o średnicy 1,5-2 mm, składana jest w formie długich galeratowatych falbanek, zawieszanych na roślinach, kamieniach i zatopionych gałęziach. Okres inkubacji 2 do 3 Bezkręgowce, ikra i wylęg ryb oraz małe Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy okonia to… okłoń, garbus oraz wędkarska Okonie łowi się na wędkę stosunkowo łatwo. Biorą przez cały rok, szczególnie dobrze jednak od lipca do października, przy wysokiej temperaturze wody. Używa się zarówno spinningu, jak i gruntówki. Przynętami sztucznymi mogą być obrotówki, wahadłówki, woblery i twistery. Z przynęt naturalnych poleca się martwe rybki, rosówki, czerwone robaki, a także rybie (Misgurnus fossilis)Kozowate – piskorzowate (Cobitidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawTypowa ryba przydenna Słynie jako „meterorolog” Świetnie nadaje się do akwariumUwagi: Gatunek prawnie chroniony – całkowity zakaz zewnętrzna Ciało walcowate. prawie okrgłe, bocznie cienione jedynie w tylnej częci. Skóra pokryta gęstym luzem. Wski, dolny otwór gębowy otoczony dziesięcioma wsikami; szeć na szczęce górnej. cztery na szczęce dolnej. Przedni otwór nosowy rurkowaty. Brak ocznego kolca. Łuski bardzo małe. Niepełna linia boczna. Płetwa grzbietowa z 8-9, a odbytowa z 7-8 promieniami. Płetwa ogonowa zaokrglona. Grzbiet ciemnobrzowy. Boki janiejsze, skórzastego koloru, z szerok, biegnc porodku czarnobrzow, dług wstęg, oraz powyżej i poniżej z równoległymi, węższymi ciemnymi paskami. Strona brzuszna jasna. Długość 20-25 cm, maksymalnie 30 Płytkie, stojące wody o mulistym podłożu (torfowiska, rowy, stawy, małe jeziorka). Od północnej Francji przez Europę Środkową, dorzecze Dunaju, aż po dorzecze życia Denna ryba przebywająca w ciągu dnia w ukryciu, ożywiająca się dopiero z nastaniem ciemności. Spadek ciśnienia atmosferycznego (zmianę pogody) piskorz sygnalizuje podpływając ku powierzchni wody i chwytając powietrze atmosferyczne; stąd otrzymał przydomek „ryba-barometr”. Oprócz normalnego oddychania skrzelowego posiada zdolność oddychania jelitowego. Przy niedoborach tlenu w wodzie połyka powietrze atmosferyczne i przepycha je przez jelito. W jego śluzówce rozwinięta jest bogata sieć naczyń krwionośnych, którymi pobierany jest z powietrza tlen i wydalany z organizmu dwutlenek węgla. Zużyte powietrze wydalane jest otworem odbytowym. Tarło – kwiecień do czerwca. Okres inkubacji jaj 8-10 dni. Wylęgające się larwy mają nitkowate, zewnętrzne Małe zwierzęta Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy piskorza to… węgor, piskor, jun oraz akwarystyczna Piskorz idealnie nadaje się do akwarium zimnowodnego: nie wymaga zbyt dużo miejsca, znosi niską jakość wody i potrafi przetrwać okresowy wzrost jej temperatury. W zbiorniku powinno być miękkie dno z licznymi korzeniami i roślinami. Piskorza można karmić żywymi lub mrożonymi larwami komarów, dżdżownicami i rurecznikami. Suchego pokarmu zwykle nie (Rutilus rutilus)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawJedna z najpospolitszych ryb Dobrze nadaje się do akwarium zimnowodnego Stosunkowo mało wrażliwa na moską jakość wodyWymiar ochronny: do 20 cm Okres ochronny: brakBudowa zewnętrzna Ciało w zależności od wieku ryby i rodzaju zamieszkiwanej wody mniej lub bardziej wygrzbiecone, ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Linia brzucha pomiędzy płetwami brzusznymi a odbytową zaokrąglona. Początek płetwy grzbietowej na linii nasady brzusznych (tylko czasami minimalnie przesunięty ku tyłowi). Otwór gębowy wąski, ustawiony prawic poziomo. Oczy czerwonawe (znak rozpoznawczy płoci, która jest bardzo podobna do wzdręgi), koliste duże łuski, 39-48 (najczęściej 42-45) wzdłuż linii bocznej. W płetwach piersiowych po 16 promieni, w grzbietowej i odbytowej po 12-14. Zęby gardłowe jednorzędowe 5/6/-5. Grzbiet ciemnozielony, do zielononiebieskiego, boki srebrzyste z żółtawym połyskiem. W okresie tarła brzuch połyskuje czerwonawo. Płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa są czerwonawe. Długość 25-30 cm, maksymalnie 50 Europejskie wody stojące i wolno płynące na północ od Pirenejów i Alp, aż po Ural i Syberię. W dopływach mórz Czarnego i Kaspijskiego oraz systemach rzecznych, uchodzących do Morza Egejskiego, w Maricy i Wardarze, występują cztery podgatunki płoci. W Morzu Czarnym i Azowskim występuje anadromiczna, żyjąca w słonawych wodach forma Rutilus rutilus heckeli, w Morzu Kaspijskim zaś Rutilus rutilus życia Stadna ryba porośniętej roślinnością przybrzeżnej strefy. Zimę spędza w spokojnych, głębokich miejscach. Pora tarła od kwietnia do maja. W tym okresie u samców występuje wysypka tarłowa. Ikra kleista o średnicy 1 mm (50000 do 100000 sztuk, u formy wędrownej do 200000) przyczepia się, podobnie jak świeżo wyklute larwy, do podwodnych roślin, korzeni oraz kamieni. Okres wylęgania 4-10 Małe organizmy zwierzęce oraz Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy płoci to… wandrówka oraz wędkarska Płoć mimo dość ościstego mięsa, jest w niektórych regionach cenioną rybą konsumpcyjną. Najlepiej łowić ją wczesnym rankiem na cienką żyłkę i małe haczyki. Przynętą mogą być białe i czerwone robaki oraz potokowy (Salmo trutta fario)Łososiowate (Salmonidea) Woda: sstrumień, rzeka, jezioroZajmuje terytoria osobnicze Jest rybą przewodnią krainy pstrąga Wędkarze nazywają go zwykle „potokowcem”Wymiar ochronny: do 25/30 cm Okres ochronny: od 1 września do 31 stycznia Inne limity: 3 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu (łącznie z boleniem, karpiem, lipieniem, amurem białym, sandaczem, szczupakiem i brzaną). W rzece Wiśle i jej dopływach od jej źródeł do ujścia rzeki San, w rzece San i jej dopływach oraz w rzece Odrze od granicy państwowej z Republiką Czeską do ujścia rzeki Bystrzycy, a także w rzece Bystrzycy i jej dopływach wymiar ochronny wynosi 25 cm, w pozostałych wodach wymiar ochronny wynosi 30 cm. W rzece Wiśle i jej dopływach do ujścia rzeki San oraz w dopływach rzeki Odry do ujścia rzeki Bystrzycy – od do w rzece Wiśle od ujścia potoku Malinka do jazu w Kiczycach obowiązuje okres ochronny do końca lutego, w pozostałych wodach – od do zewnętrzna Ciało wyciągnięte, w zależności od charakteru wody mniej lub bardziej wygrzbiecone i bocznie spłaszczone, z szerokim trzonem ogonowym. Płetwa tłuszczowa pomiędzy płetwą grzbietową i ogonową. Łuski drobne, 110-120 wzdłuż linii bocznej, 14-19 (najczęściej 16) pomiędzy płetwą tłuszczową a linią boczną (łącznie z leżącymi na niej łuskami). Głowa o tępo zakończonym, szeroko wciętym pysku, sięgającym tylnej krawędzi oka; 2-5 górnych i dolnych wyrostków filtracyjnych pierwszego łuku skrzelowego jest guzkowatych, środkowe są pałeczkowate. Na płytce lemiesza znajduje się 2-6 zębów, na trzonie 9-18 umieszczonych najczęściej w dwóch rzędach. Tylny brzeg płetwy ogonowej jest u młodych ryb owalnie wcięty. U dorosłych jest prawie prosty. Ubarwienie bardzo zmienne, zależnie od miejsca przebywania. Najczęściej od zielonkawego do brązowawego. Na bokach, tak powyżej, jak i poniżej linii bocznej, plamy ciemne oraz czerwone z białą obwódką. Płetwa tłuszczowa jasna, czerwono cętkowana. Młode ryby mają 6-9 ciemnych poprzecznych plam. Długość 20-40, maksymalnie 50 Rzeki i jeziora o piaszczystym i żwirowym podłożu. Od Hiszpanii przez całą Europę aż do życia Niewędrowna, skarłowaciała forma troci wędrownej (Salmo trutta trutta) z 18 podgatunkami, morfami w całej Europie). Tarło od września do lutego. Czerwonawa ikra o średnicy 4-5 mm (1000-1200 jaj na kilogram ciężaru ciała samicy) składana jest do wykopanych w żwirze płytkich jam. Okres wylęgania od 2 do 4 Małe, różnorodne organizmy zwierzęce, również owady fruwające ponad powierzchnią wody, w starszym wieku głowacze i inne małe wędkarska Pstrąg potokowy jest wysoko ceniony przez wędkarzy nie tylko z powodu smacznego mięsa, ale też dlatego, że jego połów wymaga zastosowania wyrafinowanej techniki. Szczególnie eleganckie jest łowienie na sztuczną muchę. Podczas wędkowania należy zawsze przestrzegać obowiązujących źródlany (Salvelinus fontinalis)Łososiowate (Salmonidea) Woda: strumień, rzeka, jezioroPochodzi z Ameryki Północnej Żyje w czystych potokach Ma smaczne, jędrne i mało ościste mięsoLimity: 4 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu (łącznie z pstrągiem tęczowym). Uwagi: Na wodach PZW zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu ryb nie posiada wymiaru ani okresu zewnętrzna Wrzecionowate, wydłużone ciało o smukłym trzonie ogonowym. Łuski bardzo małe, 160-225 wzdłuż linii bocznej. Na płytce lemiesza 8 zębów, jego trzon, również u ryb młodych, bez zębów. Bardzo głęboko wycięty otwór gębowy sięgający poza tylną krawędź oka. Mniej niż 75 ślepych wyrostków odźwiernikowych (pylorycznych). Tylna krawędź płetwy grzbietowej lekko wcięta. Ubarwienie grzbietu od brązowego do ciemnego oliw- kowoszarego, podobnie jak i płetwa grzbietowa – lekko marmurkowaty. Boki z żółtymi lub czerwonymi, najczęściej jasno obwiedzionymi punktami. Brzuch od żółtawego do czerwonawego. Płetwy parzyste i płetwa odbytowa z biało-czarną przednią krawędzią. Wzrost bardzo zróżnicowany, w zależności od charakteru zamieszkiwanej wody. Osobniki 3-5-letnie mają 30-40 cm długości (przy ciężarze 0,5-1 kg), rzadko powyżej 45 Zimne, bogate w tlen jeziora i wody płynące wschodniej części Ameryki Północnej. Od roku 1884 wprowadzany do odpowiadających mu środowiskowo wód europejskich, zwłaszcza do uregulowanych, pozbawionych naturalnych kryjówek odcinków potoków, w których pstrąg potokowy nie znajdował już warunków zapewniających utrzymanie wysokiej liczebności życia Wybitnie osiadła ryba, która dzięki bardzo małym wymaganiom środowiskowym spotykana jest nawet w wysokogórskich potokach. Pora tarła – od października do marca. Ikra składana w płytkich żwirowych dołkach w silnym prądzie wody; na 1 kg ciężaru ciała samicy przypada do 2000 jaj. Samce osiągają dojrzałość płciową w końcu drugiego roku życia, samice zaś w końcu Małe zwierzęta bezkręgowe, w wieku starszym również wędkarska Gdy wiosną zaczynają roić pierwsze owady, wówczas jest najlepsza pora do łowienia pstrąga źródlanego na odpowiednio dobraną suchą lub mokrą (Rhodeus sericeus amarus)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawSymbioza między rybą a małżem Stopniowy spadek liczebności Popularna ryba stawikowa i akwarystycznaUwagi: Gatunek prawnie chroniony – całkowity zakaz zewnętrzna Ciało silnie wygrzbiecone, bocznie ścieśnione. Otwór gębowy mały, końcowy. Łuski duże, 34-38 wzdłuż ciała, linia boczna zaznaczona tylko na pierwszych 5-6 łuskach. Płetwa grzbietowa z 12-13, a odbytowa z 11-13 promieniami. Zęby gardłowe jednorzędowe, 5-5. U samic pojawia się w okresie tarła długie, rurkowate pokładełko. Grzbiet zielonoszary, do czarniawego. Boki jaśniejsze, srebrzyście lśniące, z długą, mieniącą się, zielononiebieską wstęgą. Strona brzuszna biała, różowo połyskująca. W okresie tarła samiec przybiera szatę godową. Jego gardło, piersi i przednia część brzucha stają się czerwone, grzbiet i tylna część ciała mienią się niebieskawozielono. Długość 5-6 cm, maksymalnie 9 Na północ od Pirenejów i Alp, w stojących i wolno płynących wodach zasiedlanych przez małże (skójka, szczeżuja). Od Francji i południowo-wschodniej Anglii (została tam wprowadzona) po dorzecze życia Stadna ryba bytująca w silnie zarośniętych roślinnością, przybrzeżnych partiach wody. Tarło – od kwietnia do czerwca. Samiec wyszukuje małża. Samica pokładelkiem składa ikrę do jamy skrzelowej małża. Równocześnie ponad małżem samiec wydala nasienie, które razem z wciąganą wodą dostaje się do jamy skrzelowej, zapładniając znajdujące się w niej jaja. Inkubacja trwa od 2 do 3 tygodni. Młode ryby opuszczają bezpieczne schronienie we wnętrzu małża przy długości 11 Wodne rośliny oraz różnego rodzaju drobne, zwierzęce Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy różanki to… sikawka, siekierka, siekacz, pukas, płocica, płaskura, płaskaczka, parynka oraz paraszka. Różanka jest tak mała, że może bytować nawet w niewielkich stawikach ogrodowych. Trzeba jednak koniecznie trzymać stadko tych ryb. Aby mogły się rozmnażać, w stawiku muszą żyć wraz z nimi skójki lub szczeżuje (małże). W sklepach zoologicznych sprzedawane są często azjatyckie różanki, należy jednak dawać pierwszeństwo nie mniej efektownym rybom (Stizostedion lucioperca)Okoniowate (Percidae) Woda: rzeka, ujście, jezioroSamiec strzeże ikry Cenna ryba konsumpcyjna i sportowa Największy krajowy przedstawiciel rodziny okoniowatychWymiar ochronny: do 45 cm Okres ochronny: od 1 marca do 31 czerwca Inne limity: 3 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu (łącznie z boleniem, karpiem, lipieniem, pstrągiem potokowym, amurem białym, szczupakiem i brzaną). Uwagi: Wymiar obowiązuje także w wodach morskich. W wodach morskich do dnia na obszarze na zachód od południka 16°40′ długości geograficznej wschodniej, do dnia na obszarze pomiędzy południkami 16°40′ a 19°00′ długości geograficznej wschodniej, do dnia na wschód od południka 19°00′ długości geograficznej wschodniej. Budowa zewnętrzna Wyciągnięte, szczupakowate ciało o długim, spiczastym pysku i szerokim, końcowym otworze gębowym. Szczęki nierówno uzębione (małe szczotkowate zęby, a między nimi duże zęby chwytne). Wieczko skrzelowe z małym kolcem. Przedpokrywowa kość wieczka skrzelowego ząbkowana. Rozstaw oczu odpowiada średnicy oka lub jest mniejszy. Małe łuski grzebykowe, 80-97 wzdłuż linii bocznej. Policzki nagie lub tylko częściowo pokryte łuskami. Dwie prawie jednakowej długości płetwy grzbietowe. Pierwsza z 13-15 twardymi promianiami. W drugiej płetwie grzbietowej od 1 do 2 twardych promieni i 19-23 miękkich. Płetwa odbytowa z 2 twardymi i 11-13 miękkimi promieniami. Grzbiet ciemny zielonkawy do szarego. Boki jasne. U młodych ryb z 8-10 ciemnymi poprzecznymi pręgami (u ryb starszych są słabiej widoczne). Brzuch białawy. Na płetwach grzbietowych rzędy ciemnych punktów. Na płetwie ogonowej małe, czarne plamy. Długość 40-70 cm, maksymalnie 130 W środkowo i wschodnioeuropejskich większych rzekach jeziorach oraz zbiornikach zaporowych o twardym podłożu, zwłaszcza w tych, które latem nagrzewają się, a ich woda „kwitnie” wskutek rozwoju glonów. Obecnie, w następstwie sztucznej hodowli i zarybiania, szeroko rozprzestrzeniony również w wodach Europy życia Samotnik, unikający silnie zarośniętych roślinnością przybrzeżnych miejsc, polujący głównie w strefie wolnej wody. Lubi zbiorniki o twardym dnie i mętnej wodzie. Występuje również w rzekach o słabym prądzie, jednak nie toleruje wód z niską zawartością tlenu (nie mniej niż 3,5 ml tlenu rozpuszczonego w litrze wody). Jego populacje są liczne w zbiornikach z niskim pogłowiem szczupaka (konkurencja pokarmowa). Na tarło wstępuje do starorzeczy lub spokojnych zatok większych rzek. Przed złożeniem ikry samiec buduje gniazdo. Miejsce wybrane na twardym podłożu oczyszcza z ruchomych, mulistych cząstek tak dokładnie, że ukazują się korzenie wodnych roślin. Średnica gniazda wynosi około 0,5 m. Jest ono zakładane w stosunkowo płytkim miejscu (0,5 do 1,5 m głębokości). Tarło – kwiecień do maja (przy temperaturze wody powyżej 9°C). Kleista ikra o średnicy 1-1,5 mm (150000-200000 na kilogram ciężaru ciała samicy) przyczepia się pojedynczo (często również zbrylona) do znajdujących się w gnieździe pędów roślin, korzeni oraz gałęzi. Samiec pilnuje gniazda, oczyszczając ikrę z osadzającego się na niej namułu. Okres inkubacji jaj wynosi około tygodnia. W pierwszych dniach po wylęgu młode ryby odżywiają się zawartością woreczka żółtkowego. Trzymają się w pobliżu powierzchni wody. Samice zazwyczaj rosną szybciej od samców, ale dojrzewają płciowo dopiero w wieku 3-5 lat. Samce dojrzewają w 3-4 roku życia przy długości ciała 35-45 Wylęg sandacza oprócz drobnych form zooplanklonu zjada również swych później wylęgających się pobratymców. Osobniki dorosłe odżywiają się niedużymi rybami (stynka, płoć, okoń, ukleja i inne). W okresie zimowym sandacz nie zapada w zimowy letarg i w związku z tym nie zaprzestaje pobierania pokarmu. Natomiast w okresie rozrodu nie odżywia Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy sandacza to… snadał oraz należy do ryb najwyżej cenionych przez wędkarzy, a jego pogłowie jest stale wzmacniane regularnymi zarybieniami. W wodach o „gołym” dnie można znacznie zwiększyć sukces rozrodczy sandacza tworząc sztuczne gniazda z powiązanych w pęki gałęzi jodłowych zatopionych w odpowiednich miejscach potokowa (Phoxinus phoxinus)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioroRuchliwa ryba stadna Samiec nosi barwną szatę godową U nas bardzo liczna w górskich rzekachUwagi: Gatunek prawnie chroniony – całkowity zakaz zewnętrzna Ciało silnie wyciągnięte, w przekroju prawie okrągłe, bocznie ścieśnione jedynie na trzonie ogonowym. Otwór gębowy mały, końcowy. Łuski małe, 80-90 wzdłuż ciała. Linia boczna jest najczęściej niepełna; przerywana, poczynając od środka ciała ku tyłowi. W płetwach grzbietowej i odbytowej po 10 promieni. Zęby gardłowe dwurzędowe, Ubarwienie ryb, zależnie od miejsca ich występowania jest bardzo zmienne: grzbiet najczęściej zielonoszary; boki jaśniejsze, srebrzyście lśniące, a często również z dużymi poprzecznymi (w formie opasek) ciemnymi plamami i złociście lśniącą podłużną wstęgą; strona brzuszna biaława. W okresie tarła samce są ciemniej ubarwione. Mają czerwony brzuch i jasną plamę na pokrywach skrzelowych. Długość 7-10 cm, maksymalnie 14 cm (samce).Występowanie Czyste, dobrze natlenione wody płynące i jeziora o żwirowo-kamienistym podłożu. W Europie szeroko rozprzestrzeniona – od północnej Hiszpanii, Francji i Wysp Brytyjskich (z wyjątkiem północnej Szkocji) aż do Uralu. Nie występuje na Islandii i w Norwegii, w środkowych i południowych Włoszech oraz na Peloponezie. Podgatunek Phoxinus phoxinus colchicus występuje w zachodniej części Zakaukaskiego życia Mała, bardzo żywa stadna ryba trzymająca się zazwyczaj blisko powierzchni wody. Tarło ciągnie się od kwietnia do lipca. Wysypka tarłowa występuje zarówno u samca, jak i u samicy. Dojrzałe do rozrodu osobniki ciągną w górę rzeki pod prąd. Żyjące zaś w jeziorze podchodzą blisko brzegów. Ikra składana jest w płytkich miejscach na żwirowych ławach. Kleiste jaja o średnicy 1-3 mm (200-1000 zależnie od wielkości samicy), przyczepiają się do kamieni, rzadziej do roślin. Okres inkubacji ikry wynosi 5-10 dni. Ryby uzyskują dojrzałość płciową pod koniec pierwszego lub drugiego roku Małe zwierzęta denne oraz owady z Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy strzebli to… zdyrka, zderka, szybla, szczebla, strzemięga, strzyga, strzwęga, czarnuszka czerembucha, dzierdzyk, olszanka, olszówka, meres, nerest, prądówka, pstrzelęga, starula oraz potokowa to popularna i stosunkowo łatwa w utrzymaniu ryba akwariowa. Stadko strzebli potrzebuje odpowiednio dużego zbiornika, który może zapewnić tym ruchliwym rybom dość miejsca do pływania. Żywi się je pokarmem suchym i żywym. Po zimowaniu w chłodzie udaje się je zwykle rozmnożyć: należy w tym celu obniżyć poziom wody do 15-20 cm i silnie ją napowietrzyć. Dojrzałe płciowo samice złożą wówczas jaja na kamieniach lub roślinach, młode rybki karmi się początkowo najdrobniejszym żywym pokarmem, jaki tylko można dostać w sklepach (Silurus glanis)Sumowate (Siluridae) Woda: rzeka, ujście, jezioroNocny drapieżnik Jedna z naszych największych i najsilniejszych ryb Wysoko ceniona przez wędkarzy, smaczna rybaWymiar ochronny: do 70 cm Okres ochronny: od 1 listopada do 30 czerwca Inne limity: 1 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu. Uwagi: W rzece Odrze od ujścia rzeki Warty do granicy z wodami morskimi – od 1 marca do 31 zewnętrzna Silnie wyciągnięte, bezłuskie, pokryte śluzem ciało. Głowa szeroka, grzbieto-brzusznie spłaszczona. Trzon ogonowy silnie ścieśniony w płaszczyznach bocznych. Otwór gębowy duży, końcowy. Szczęki z gęstymi, szczotkowatymi, drobnymi zębami. Na górnej szczęce 2 bardzo długie wąsy. Na spodniej stronie głowy 4 znacznie krótsze wąsy. Linia boczna pełna. Płetwa grzbietowa bardzo mała, licząca 3-5, odbytowa zaś 84-92 promieni. Jest ona bardzo długa i łączy się z płetwą ogonową. Pierwszy promień płetwy piersiowej jest pogrubiony, spiczasty i na tylnej krawędzi ma piłkowany grzebień. Pęcherz pławny otwarty. Grzbiet niebieskawoczrniawy, brązowy lub zielonkawy. Boki jaśniejsze, ciemno marmurkowate. Strona brzuszna brudnobiała z czerwonawym poblaskiem. Przeciętna długość wynosi 100 do 200 cm, maksymalna 300 cm (150 kg). Według dawnych przekazów sumy osiągały wiek ponad 100 lat. Pozostawmy to bez komentarza, jednak pewnym jest, że ryba ta dożywa kilkudziesięciu Ciepłe jeziora, starorzecza i duże rzeki o miękkim podłożu, w Europie Środkowej i Wschodniej. Rzadko spotykany w Danii. Nie występuje na zachód od Renu, brak go na Półwyspie Iberyjskim i we Francji (z wyjątkiem Doubs), we Włoszech i południowo-zachodniej części Półwyspu Bałkańskiego oraz dopływach Oceanu Lodowatego Północnego. Liczny w zlewisku Bałtyku i Morza Czarnego, gdzie spotykany bywa również w wodach życia Nocą aktywna, dzień spędzająca w ukryciu, ryba denna (głębokie jamy pod brzegami, zatopionymi pniami drzew i wśród roślinności wodnej). Zimą ciągnie w głębokie, zaciszne miejsca. W tym okresie nie przyjmuje pokarmu. Młode ryby bardziej towarzyskie, dorosłe osobniki wiodą samotny tryb życia. Tarło – od maja do lipca w wodzie o temperaturze nie niższej niż 18°C, stąd w północnych rejonach występowania tarło dobywa się w lipcu i sierpniu. W płytkim, silnie porośniętym roślinnością miejscu samiec formuje swym ciałem rodzaj gniazda (nieckę) z utworzonym z roślin niskim wałem. Składana jest tutaj, nierzadko przez kilka samic, kleista, jasnożółta, duża ikra o średnicy 3 mm (około 30 000 sztuk na kilogram ciężaru ciała samicy). Okres inkubacji wynosi 3-10 dni. Samiec opiekuje się ikrą i wylęgiem. Wylęgające się podobne do kijanek larwy mają długość około 7 mm. Przyczepiają się do gniazda i spoczywając bez ruchu wchłaniają zawartość woreczka żółtkowego. W pierwszym roku, w ciepłych rejonach swego występowania osiągają ciężar 300 g i mierzą 20 cm. Samce rosną szybciej i już w wieku 2-3 lat uzyskują dojrzałość płciową. Samice dopiero jako 3-5-letnie W młodości plankton i małe zwierzęta denne. Rośnie bardzo szybko. Osiągnąwszy długość 30 cm odżywia się małymi rybami. Później jego pokarmem stają się ryby większe (miętus, leszcz, węgorz). Nie gardzi również żabami, traszkami, rakami, ptactwem wodnym i małymi sskami (piżmaki, myszy). W wieku dorosłym jest groźnym W zlewisku Morza Czarnego, Azowskiego, Kaspijskiego oraz Jeziora Aralskiego sum odgrywa znaczenie gospodarcze. Czasami ikra jego mieszana jest z ikrą jesiotra i sterleta i przyrządzana jako kawior. Z pęcherza pławnego wyrabiany jest rybi wędkarska Sum ze względu na swe pokaźne wymiary, siłę i waleczność, a także smaczne mięso, jest rybą wyjątkowo wysoko cenioną przez wędkarzy. Najlepiej bierze latem, od czerwca do września. Do połowu należy używać mocnego wędziska z bardzo wytrzymałą żyłką i stalowym przyponem. Przynętę – martwą lub gumową rybkę, duży wobler, pęczek rosówek, albo kawałek smażonej wątroby – podaje się jak najbliżej dna. Zaciętego, dużego suma nie tak łatwo wyholować. Trzeba zwykle posłużyć się w tym celu osękiem. Można też mocno chwycić go dłonią, najlepiej w ochronnej rękawicy, wkładając kciuk do paszczy tak, by pozostałe palce obejmowały od spodu (Esox lucius)Szczupakowate (Esocidae) Woda: rzeka, ujście, jezioro, stawMa pysk podobny jest do kaczego dzioba Czatuje wśród roślin wodnych Jedna z najważniejszych ryb sportowychWymiar ochronny: do 45 cm Okres ochronny: od 1 stycznia do 30 kwietnia Inne limity: 3 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu (łącznie z boleniem, karpiem, lipieniem, pstrągiem potokowym, amurem białym, sandaczem i brzaną). Uwagi: Wymiar obowiązuje także w wodach zewnętrzna Bardzo silnie wydłużone, bocznie słabo ścieśnione ciało, o przesuniętej daleko ku tyłowi płetwie grzbietowej. Brak płetwy tłuszczowej. Płetwy grzbietowa i odbytowa ustawiona naprzeciw siebie. Płetwa ogonowa rozwidlona. Długa głowa, o pysku uformowanym w kształcie kaczego dzioba. Szeroki otwór gębowy, szczęka dolna wysunięta do przodu. Szczęki, łuki podniebienne oraz język są silnie uzębione, na dolnej szczęce duże spiczaste kły. Wzdłuż ciała 110-130 małych łusek. Linia boczna kilkakrotnie przerywana. Ubarwienie bardzo zmienne, co zależy od charakteru zamieszkiwanej wody. Grzbiet brązowy lub zielonkawy, boki jaśniejsze z ciemnymi poprzecznymi plamami. Na głowie podłużne smugi. Brzuch białawy do żółtawego. Płetwy grzbietowa, ogonowa i odbytowa z nieregularnymi ciemnymi plamami. Jednoroczne ryby, przebywające w silnie zarośniętych roślinnością przybrzeżnych rejonach zbiornika są najczęściej jasnozielone. Samce osiągają maksymalnie długość 100 cm, samice do 150 cm. Mogą żyć kilkanaście i więcej Szeroko rozprzestrzeniony w rzekach i jeziorach strefy klimatu umiarkowanego Europy, Azji i Ameryki Północnej. W dopływach Morza Północnego i Bałtyckiego, Morza Azowskiego, Czarnego, Kaspijskiego oraz Jeziora Aralskiego. W Alpach do wysokości 1500 metrów nad poziomem morza, w wodach słonawych Bałtyku, na Kaukazie i w Azji Mniejszej. We Włoszech od Padu do Tybru, w Norwegii do 66° szerokości geograficznej życia Stanowiskowa ryba czystych, spokojnych wód. Szczególnie liczna w jeziorach o bujnym poroście wodnej roślinności. Stoi tu prawie bez ruchu na skraju zarośli wodnych, czatując na swą zdobycz. Tarło od lutego do maja, co zależy od charakteru zasiedlanej wody. Tarliska znajdują się w płytkich, bujnie porośniętych roślinnością, brzegowych partiach zbiornika lub na zalanych wiosennym przyborem łąkach. W czasie tarła jednej dużej samicy towarzyszy z reguły kilka mniejszych od niej samców. Kleista ikra o średnicy 3 mm (40 000-45 000 na kilogram ciężaru ciała samicy) mocno przykleja się do podwodnych roślin. Okres wylęgania 10-30 dni. Larwy mają na głowie gruczoły, wytwarzające kleistą nić, za pomocą której przytwierdzają się na okres 10-20 dni do roślin. Młode szczupaki osiągają w pierwszym roku życia długość 15-30 cm. Dojrzewają płciowo w 2-4 roku Świeżo wylęgłe szczupaki odżywiają się zooplanktonem. W miarę wzrostu zaczynają polować, głównie na obunogi z rodzaju Gammarus, by przy długości 4 cm rozpocząć odżywianie się wyłącznie rybami. Dorosłe szczupaki zjadają również dostające się do wody małe zwierzęta lądowe (szczury, myszy, żaby i inne) oraz młode ptaki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy szczupaka to… wilk, szczybiałka, szczuk oraz wędkarska Szczupak jest rybą bardzo wysoko cenioną przez wędkarzy i mimo dość ościstego mięsa także doskonałą rybą konsumpcyjną. Łowiąc szczupaki należy pamiętać o obowiązującym wymiarze i okresie (Noemacheilus barbatulus)Przylgowate (Balitoridae) Woda: strumień, rzeka, jezioroSamiec strzeże złożonej ikry Wymaga czystej wody Wyraźnie widoczna linia bocznaUwagi: Gatunek prawnie chroniony – całkowity zakaz zewnętrzna Ciało okrągłe, bocznie ścieśnione jedynie w partii trzonu ogonowego. Wąski, dolnie usytuowany otwór gębowy ma na górnej wardze sześć wąsików, cztery z przodu i dwa w kącikach warg. Brak fałdu podbródkowego. Przedni otwór nosowy rurkowaty i długi. Brak kolca ocznego (patrz gatunki z rodzaju Cobitis). Małe, wysoko umieszczone oczy. Przednia część czaszki mocno złączona z jej częścią tylną. Łuski bardzo drobne i cienkie. Brak ich w przedniej części grzbietu i na piersiach. Płetwa grzbietowa z 9-11, a odbytowa z 7-9 promieniami. Płetwa ogonowa zaokrąglona, nieznacznie wcięta lub prosta. Zęby gardłowe jednorzędowe, 8(9,10)-(10,9)8. Ubarwienie grzbietu i boków szare do brązowawego. Strona brzuszna biaława. Na płetwach grzbietowej i ogonowej rzędy ciemnych kropek. Osobniki żyjące w nie zanieczyszczonych wodach często mają na bokach ciała nieregularne, kropkowane wzory. Brak ich u ryb żyjących w brudnych wodach, a także bytujących w większych, głębszych rzekach. Maksymalna długość ciała wynosi 16 cm. Pęcherz pławny wszystkich ryb piskorzowatych odznacza się pewną właściwością; składa się on mianowicie z dwóch, zamkniętych jedna w drugiej, komór, przy czym ta zewnętrzna jest skostniała (u gatunków z rodzaju Noemacheilus).Występowanie W przejrzystych, płynących wodach krainy pstrąga, lipienia i brzany. Spotykany bywa również w niższych partiach rzek oraz przybrzeżnej strefie jezior o piaszczysto-żwirowym, słabo zamulonym dnie, zwłaszcza tam, gdzie występują głowacze i pstrągi. Szeroko rozprzestrzeniony w Europie Zachodniej, Środkowej i Wschodniej. Brak go w północnej Szkocji. Znane są trzy jego podgatunki: Noemacheilus barbatulus caucasicus (Argun – dopływ rzeki Terek w południowej Rosji), Noemacheilus barbatulus sturanyi (Jezioro Ochrydzkie w d. południowej Jugosławii) oraz Noemacheilus barbatulus vardarensis (rzeka Vardar na południowych Bałkanach).Tryb życia Wybitnie stanowiskowa, ryba denna przemieszczająca się maksymalnie w promieniu 500 metrów od miejsca swego pobytu. Dzień spędza zazwyczaj ukryta wśród kamieni i podwodnych korzeni, a ożywia się po zapadnięciu zmroku. Tarło od kwietnia do maja. W wybranym, piaszczystym miejscu spotyka się większa liczba dojrzałych do rozrodu osobników, które jednak nie łączą się w stado. U obydwu płci występuje drobna wysypka tarłowa, również na zewnętrznej stronie płetw brzusznych (5 szeregów guzków). Ikra składana jest najczęściej w trzech porcjach, w liczbie 700-3000 sztuk (zależnie od wielkości samicy). Kleiste jaja o średnicy 1 mm przyczepiają się do kamieni i są aż do momentu wyklucia się larw pilnowane przez samca (l do 8 dni). Młode ryby rosną niezwykle szybko, uzyskując po pierwszym roku życia długość 7-8 cm. Dojrzewają w drugim lub trzecim roku. Maksymalny wiek 8 Skorupiaki, larwy owadów, a także ikra ryb (zwłaszcza jelcy i kleni).Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy śliza to… węgorzyk, ślizak, ślaz, ślipak, polak oraz Niegdyś śliz stanowił bardzo ważny składnik pokarmu dużych pstrągów. Obecnie liczebność jego pogłowia w wielu rejonach centralnej Europy znacznie się zmniejszyła wskutek zanieczyszczania wód ściekami przemysłowymi. Gatunek ten dość dobrze znosi zanieczyszczenia natury organicznej (w Holandii).Śliz trzymany w akwarium także wymaga czystej, zimnej i dobrze natlenionej wody, należy zatem zadbać o jej skuteczne filtrowanie i silny przepływ. Musi też mieć pod dostatkiem rozmaitych (Chondrostoma nasus)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, jezioroPysk nosowato wydłużony Zeskrobuje glony Gatunek stopniowo zanikającyWymiar ochronny: do 25 cm Okres ochronny: od 1 stycznia do 15 maja Inne limity: 5 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu (łącznie z certą).Budowa zewnętrzna Daleko wysunięty, tępo zakończony pysk o dolnym, poprzecznie ustawionym otworze gębowym. Warga dolna zrogowaciała, z ostrą krawędzią. Łuski średniej wielkości, 55-62 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 12 promieni, w odbytowej zaś 13-14. Otrzewna koloru czarnego (czarne wnętrze brzucha). Zęby gardłowe jednorzędowe, nożowate, 7/6/-6. Grzbiet niebieskoszary do zielonoszarego, o jasnym metalicznym połysku w okresie tarła. Płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa żółtawoczerwone do fioletowych. Długość 25-40 cm, maksymalnie 50 W płynących wodach (krainy lipienia i brzany) od północnej Francji, dorzecze Rodanu, poprzez dorzecza Renu i Dunaju po Morze Kaspijskie. Tworzy liczne podgatunki, Chondrostoma nasus borystenicum (w delcie Dunaju, w Dniestrze po Don), Chondrostoma nasus ohridanum (Jezioro Ochrydzkie), Chondrostoma nasus prespense (jezioro Prespa), Chondrostoma nasus vardarense (południowo-wschodnie Bałkany), Chondrostoma nasus variabile (północne dopływy Morza Kaspijskiego). W Azji Mniejszej spotykana tylko w zachodniej Turcji. Gatunkami blisko spokrewnionymi są Chondrostoma regium (centralna i wschodnia Turcja) i Chondrostoma cyri (południowe rzeki życia Stadna ryba przebywająca zazwyczaj przy dnie w płytkim nurcie, ponad żwirowymi ławami. Jedynie zimą schodzi w głębsze miejsca rzeki. Tarło od marca do maja. W tym okresie zarówno u samców, jak i u samic pojawia się wysypka tarłowa. Dojrzałe do rozrodu ryby ciągną stadami w górę rzeki. Kleista ikra o średnicy 1 mm (do 100000 sztuk na samicę) składana jest w płytkich miejscach nad żwirowym Zjada glony porastające podwodne kamienie, także korzenie roślin i drobne zwierzęta Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy świnki to… czyczuła, dunka, frycówka, nos, molawka, poduzd, siga, siuleja, srołka, piaskówka, podświnka, podustew oraz wędkarska Mięso świnki jest wprawdzie dość ościste, uchodzi jednak za smaczne. Najlepiej łowić ją po zapadnięciu ciemności, za jazami lub przy ujściach dopływów. Dobrymi przynętami są białe i czerwone robaki, ser, ciasto, a także nitkowate glony. Trzeba je podawać rybom jak najbliżej dna i na możliwie małym biała (Hypophthalmichthys molitrix)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioro, stawPochodzi ze wschodniej Azji Planktonożerna U nas w warunkach naturalnych się nie rozmnażaUwagi: Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW nie posiada wymiaru, ani okresu zewnętrzna Wyciągnięte, nieco wygrzbie- cone, bocznie ścieśnione ciało, o szerokiej, spiczasto kończącej się głowie. Otwór gębowy górny, prawie pionowy, pozbawiony wąsów. Oczy małe, leżące poniżej środkowej linii głowy. Strona brzuszna z kilem biegnącym od wysokości szczelin skrzelowych do początku płetwy odbytowej. Łuski małe, 110-124 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11-15, a odbytowa z 14-17 promieniami. Początkowe 2-3 promienie lekko pogrubione. Zęby gardłowe jednorzędowe, 4-4. Grzbiet ciemny. Boki i strona brzuszna u młodych ryb (1-3-letnich) srebrzyście ubarwione; w starszym wieku są ołowianoszare. Maksymalna długość 100 Ciepłe, głębokie wody płynące i jeziora na terenie Chin oraz w dorzeczu Amuru. Wprowadzona na Tajwan i do Tajlandii. Dzięki zabiegom zarybieniowym szeroko rozprzestrzeniana obecnie w wodach Europy Środkowej i życia W swej ojczyźnie tołpygi białe ciągną w okresie letnim z rzek na zalewowe obszary, z których powracają dopiero jesienią. Tarło odbywa się latem przy temperaturze wody 23-24°C. Ikra (do 500000 na jedną samicę) swobodnie unosi się w wodzie. Po zresorbowaniu zawartości woreczka żółtkowego wylęg udaje się w spokojne zakole rzeki, gdzie w początkowym okresie odżywia się zwierzęcym planktonem. W rzece Jangcy dojrzałość płciową uzyskuje w 3-4 roku życia, w Europie Środkowej (Węgry) w 5-6 Przy długości 5 do 10 cm w pokarmie młodych tołpyg białych zaczyna w coraz większym stopniu dominować fitoplankton. Równocześnie ich przewód pokarmowy wydłuża się, przekraczając 6-7-krotnie długość podobne Bardzo podobna jest tołpyga pstra (pochodzi z Chin, rośnie dwa razy większa), której oczy położone są jeszcze niżej. Kil na jej brzuchu ciągnie się jednak tylko od płetw piersiowych do otworu odbytowego, a płetwy piersiowe są dłuższe – skierowane ku tyłowi sięgają poza nasady płetw Ponieważ w dawnym Związku Radzieckim dokonywano w stawowej hodowli krzyżówek tołpygi pstrej z tołpygą białą, mieszańce mogą być spotykane również w polskich niekiedy dostać młode tołpygi białe i pstre długości 5-15 cm, przeznaczone do trzymania w stawikach ogrodowych. Przed ich kupnem warto sobie jednak uświadomić, że szybko urosną. Nawet w dużym stawie zabraknie wkrótce dla nich pokarmu, trzeba więc będzie je dokarmiać bardzo suchym pokarmem. Ryb zbyt już dużych dla stawiku nie należy wypuszczać do wód (Alburnus alburnus)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawPrzypowierzchniowa ryba stadna Wyraźnie górny otwór gębowy Dawniej z jej łusek wytwarzano sztuczne perłyUwagi: Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW nie posiada wymiaru ani okresu zewnętrzna Ciało smukłe, bocznie ścieśnione. Jego wysokość jest około dwóch razy większa od szerokości trzonu ogonowego. Otwór gębowy górny, skośnie skierowany ku górze. Dolna szczęka nie pogrubiona, wysunięta ku przodowi. Bezłuski kil pomiędzy płetwami brzusznymi a odbytową. Łuski średniej wielkości, 46-53 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11-12, a odbytowa, wyraźnie dłuższa, z 18-32 promieniami. Rozpoczyna się ona za tylną krawędzią płetwy grzbietowej. Zęby gardłowe dwurzędowe i piłkowane, Długie, gęsto ustawione wyrostki filtracyjne. Grzbiet koloru od zielonoszarego do zielononiebieskiego; boki i strona brzuszna intensywnie, srebrzyście lśniące. Płetwy grzbietowa i ogonowa jasnoszare do zielonkawych. Płetwy parzyste i odbytowa białawe; pomarańczowa nasada. Długość 12-15 cm, maksymalnie 25 W stojących i wolno płynących wodach na północ od Pirenejów i Alp, od Anglii (brak jej w Szkocji i Irlandii) i Francji po Ural oraz zachodnią część Kraju Zakaukaskiego. Także w basenie Dunaju i południowej Skandynawii. Na południowych Bałkanach występują dwa podgatunki tej życia Stadna, ruchliwa ryba powierzchniowa, żyjąca zarówno w strefie brzegowej, jak i otwartej wody. Wybiera miejsca spokojne, unikając wody zmąconej, a także rejonów silnie porośniętych roślinnością. Tarło od kwietnia do czerwca. W okresie tarła samce z wysypką tarłową. Ikra składana jest w płytkich, żwirowych miejscach strefy brzegowej, a także w dopływach i odpływach jezior. Kleiste jaja (około 1500) przyczepiają się do kamieni i podwodnych roślin. Po tygodniu wylęgają się z nich larwy. Po pierwszym roku życia ryby osiągają długość 3-5 cm. Dojrzałość płciową uzyskują w 2-3 roku Zwierzęta planktonowe, larwy europejski (Anguilla anguilla)Węgorzowate (Anguillidae) Woda: rzeka, ujście, jezioro, stawWędruje na tarło z rzek do morza Bardzo smaczna i ciesząca się dużą popularnością ryba konsumpcyjna W ciągu życia dwukrotnie przepływa AtlantykWymiar ochronny: do 40/45 cm Inne limity: 4 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu (łącznie z sieją i linem). Uwagi: Na wodach PZW wymiar ochronny dla węgorza wynosi 45 cm, w wodach morskich obowiązuje wymiar 40 zewnętrzna Wężowate ciało pokryte śluzowatą skórą, w której bardzo głęboko osadzone są drobniutkie, podłużnie owalne łuski. Płetwy grzbietowa, ogonowa i odbytowa połączone są ze sobą i pozbawione twardych promieni. Nasada płetwy grzbietowej zaczyna się daleko poza zakończeniem płetw piersiowych. Brak płetw brzusznych. Węgorz żółty: grzbiet oliwkowobrązowy lub szarobrązowy. Strona brzuszna żółtawa. Węgorz srebrzysty (po osiągnięciu dojrzałości płciowej): grzbiet ciemny, szarozielony, boki i brzuch srebrzyste, o silnym połysku. Samce uzyskują długość do 51 cm i ciężar 150 g, samice do 150 cm i 6 Zlewisko północnej części Oceanu Atlantyckiego od dorzecza Peczory i Morza Białego, Islandii i Wysp Owczych po Azory, Wyspy Kanaryjskie i zachodnie wybrzeże Afryki; zlewiska Morza Północnego, Bałtyckiego, Śródziemnego (do Grecji) i Adriatyckiego. Współcześnie dzięki zabiegom zarybieniowym szeroko rozprzestrzeniony (np.: w dorzeczu Dunaju).Tryb życia Katadromiczna ryba wędrowna (to znaczy ciągnąca na tarło z wód słodkich do morza). Po 4-10 latach od wstąpienia do rzek i jezior w sierpniu lub wrześniu węgorz srebrzysty rozpoczyna wędrówkę do morza. Jego tarliska znajdują się w głębinach Morza Sargassowego. Tarło odbywa się wczesną wiosną po upływie półtora roku od początku wędrówki; po tarle wszystkie węgorze giną. Prawdopodobnie ikra swobodnie unosi się w wodzie. Przezroczyste, kształtem przypominające liść wierzbowy larwy unoszone są przez Prąd Zatokowy (Golfstrom) na wschód. Najmłodsze, które znaleziono, mierzyły 6 mm długości i unosiły się na głębokości 300 metrów. Mają one drobne, spiczaste zęby, którymi mogą chwytać pokarm, W miarę upływu czasu stają się grubsze i dłuższe i coraz mniej przypominają liść wierzby. W trzecim roku życia, przy długości około 7 cm jako węgorze szkliste docierają do europejskich wybrzeży. Mają teraz stożkowate zęby. Już jako węgorze wstępujące posuwają się wzdłuż brzegu w górę, pod prąd rzek. Wędrują zazwyczaj nocą. W tym czasie zaczynają się wybarwiać. Po pięciu latach życia wzrost samców ulega zahamowaniu. Trzymają się one w pobliżu wybrzeża, w przyujściowych odcinkach rzek i słonawych wodach. W odróżnieniu od nich samice wędrują daleko w górę rzek i cały czas rosną. Karłowate cykloidalne łuski tworzą się dopiero po kilku latach słodkowodnego życia. U dojrzewających ryb grzbiet przybiera czarne za barwienie, zaś boki są srebrzystobiałe. Ryby te nazywają się teraz węgorzami srebrzystymi. W końcu rozpoczynają długą, wynoszącą wiele tysięcy kilometrów wędrówkę do Morza Sargassowego, w czasie której w ich organizmie (mięśniach, przewodzie pokarmowym) następują głębokie Larwy w stadium „wierzbowego liścia” odżywiają się planktonem. Węgorze wstępujące – larwami owadów, drobnymi mięczakami, ślimakami i robakami. W zależności od rodzaju pobieranego pokarmu rozróżnia się węgorze wąskogłowe – których pokarm stanowią robaki, drobne ryby i stawonogi, larwy owadów, małe mięczaki – oraz węgorze szerokogłowe odżywiające się rakami i wędkarska Węgorz jest głównie rybą nocną, najlepiej więc bierze po zapadnięciu ciemności. Dobre warunki na udane połowy są wiosną i latem. Zimną porę roku węgorz spędza zagrzebany w mule dennym, a więc nie (Scardinius erythrophthalmus)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioro, stawCzerwone płetwy Chętnie przebywa przy powierzchni wody Samce podczas tarła z wysypką godowąWymiar ochronny: do 15 cm Uwagi: Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW nie posiada okresu zewnętrzna Ciało wygrzbiecone, ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Krawędź brzucha, pomiędzy płetwami brzusznymi a odbytową, w postaci kila. Początek nasady płetwy grzbietowej wyraźnie przesunięty do tyłu w stosunku do nasady płetw brzusznych. Otwór gębowy wąski, skośnie skierowany ku górze. Oczy złociście lśniące (znak rozpoznawczy w stosunku do bardzo podobnej płoci). Duże koliste łuski, 40-43 wzdłuż linii bocznej. W płetwach piersiowych po 16-17 promieni, w grzbietowej 10-12, a płetwa odbytowa ma ich 12-14. Zęby gardłowe dwurzędowe, Grzbiet i wierzchnia część głowy zielonoszare do zielonobrązowych, boki jaśniejsze, o mosiężnym połysku. Strona brzuszna ubarwiona srebrzyście. Płetwy brzuszne, odbytowa i grzbietowa pomarańczowe do krwistoczerwonych, u nasady w kolorze od brązowawego do szarego. Długość 20-30 cm, maksymalnie 45 Spokojne wody o mulistym podłożu, od Europy Zachodniej, przez Europę Środkową, północne Włochy i Bałkany, w basenie Morza Czarnego i Kaspijskiego, aż po Ural i Jezioro Aralskie. W środkowych i południowych Włoszech, na dalmatyńskim wybrzeżu i w centralnej Grecji występuje podgatunek Scardinius erythrophthalmus życia Ryba stadna, przebywająca zwykle pod powierzchnią wody wśród roślinności strefy przybrzeżnej. Tarło od kwietnia do maja. Kleista ikra o średnicy 1,5 mm (100000-200000), składana jest na roślinności wodnej. Okres inkubacji trwa 3 do 10 Głównie pokarm roślinny; również małe organizmy Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy wzdręgi to… czerwionka, krasnopióra, czerwonka oraz czerwona płotka. Wzdręga to jedyna rodzima ryba, która żywi się głównie glonami i roślinami wodnymi, zmniejszając dzięki temu ich zagęszczenie w zamieszkiwanych przez nią zbiornikach. W dużych stawikach ogrodowych może być dzięki temu atrakcyjną i godną polecenia alternatywą dla nader żarłocznego i zbyt szybko rosnącego amura białego. Szczególnie efektowna jest odmiana wzdręgi o złotym ubarwieniu ciała.
\n\nryby słodkowodne w rosji
Blog Ryby Słodkowodne Okoń Perca fluviatilis) to drapieżna ryba z rodziny okoniowatych, średniej wielkości, występująca pospolicie w większości słodkich wód europejskich, a także w Ameryce Północnej i na Syberii. Gatunki łososia należą do najliczniejszych mieszkańców oceanów Pacyfiku i Atlantyku, a także słodkowodnych zbiorników wodnych na półkuli północnej. Najbardziej znanymi i stale występującymi przedstawicielami tej rodziny są takie ryby jak pstrąg, łosoś, łosoś różowy, łosoś kumpel, łosoś, łosoś coho, foka, sieja, sockeye i inne. Ryby te charakteryzują się doskonałymi właściwościami smakowymi. W związku z tym ich mięso służy do gotowania zarówno typowych, codziennych potraw, jak i do przyrządzania wykwintnych dań dla smakoszy, jako porcja na świątecznych stołach. Nie zapominajmy, że łosoś jest źródłem takiego przysmaku jak czerwony tym artykule dowiesz się o osobliwościach życia łososiowatych, ich stylu życia, dobroczynnych właściwościach i łowieniu tej ryby. Opisy ryb z rodziny łososiowatych Należy zauważyć, że łososiowate z kolei dzielą się na kilka podgatunków, takich jak łososiowate, lipień i sieja. Wygląd Według naukowców podobny gatunek ryb powstał w okresie kredy ery mezozoicznej. Współcześnie łososiowate wyglądem przypominają śledzie. Łososiowate, w zależności od gatunku, potrafią osiągać długość od kilkudziesięciu cm do 2 m, a nawet 2,5 m. Jednym z najdłuższych przedstawicieli tego rodzaju jest sieja. Ponadto ich waga może dochodzić do kilkudziesięciu okazy łososia chinook, taimena lub łososia osiągają masę od 60 do 100 kg. Łosoś nie żyje długo, średnio około 10 lat, chociaż można spotkać też długie wątróbki, na przykład taimen żyje do prawie 50 łososi wyróżnia się przelotem i jednocześnie ściśniętym po bokach korpusem, na którym znajduje się okrągła łuska. Płetwy znajdują się na środku brzucha. Można je łatwo odróżnić od innych gatunków ryb po małej płetwie tłuszczowej. U tego typu ryb pęcherzyk powietrza łączy się z przełykiem, a szkielet nie jest tak kościsty, jak u innych ryb. Na przykład czaszka nie jest wykonana z litej kości, ale z chrząstki. Siedlisko Przedstawiciele rodzaju łososia zamieszkują zarówno akweny morskie, jak i słodkowodne. Zbiorniki słonowodne to morza i oceany, a rzeki to wody słodkie. Zamieszkują ogromne ilości wód słodkich kontynentu północnoafrykańskiego, a także kontynentu należy podkreślić, że łosoś preferuje warunki typowe dla zimnej półkuli. Jeśli chodzi o półkulę ciepłą, łososiowate można spotkać tylko w sztucznych warunkach lęgowych. W Rosji łosoś występuje na Dalekim Wschodzie, Kamczatce, w pobliżu Wysp Kurylskich i Sachalina. To właśnie na tych obszarach prowadzony jest komercyjny połów tego typu ryb. Tarło Przedstawiciele tego rodzaju ryb, które w naturze zamieszkują morza i oceany, przed tarłem przenoszą się do rzek słodkowodnych. Będąc w rzekach, w tym momencie łososie otrzymują status ryby anadromicznej. Niektóre z tych gatunków mogą początkowo żyć w zbiornikach słodkowodnych, a mianowicie w jeziorach. Najciekawsze jest to, że idą na tarło w miejscach, w których wcześniej się urodziły. Tarło łososia następuje w drugim lub trzecim roku życia. Kolejny bardzo ciekawy fakt z ich życia: pierwszy i ostatni raz w życiu udają się na tarliska. Po odrodzeniu ryba umiera, będąc wówczas źródłem pożywienia dla wielu zwierząt żyjących na obszarach tarła. Taką ścieżkę życiową podążają łososie żyjące na Oceanie Spokojnym, takie jak łosoś różowy, kumpel, łosoś sockeye itp. Jeśli chodzi o łososia żyjącego w Oceanie Atlantyckim,wtedy nie wszystkie osobniki umierają po tarle. W tym samym czasie niektóre osobniki składają jaja co najmniej 4-5 razy w ciągu swojego iw trakcie tarła łosoś ulega znacznym zmianom, zwłaszcza pod względem koloru. Osobniki stają się jaśniejsze, ozdobione plamami o czerwonym lub czarnym odcieniu, a samce rozwijają garb. Dzięki temu różowy łosoś ma swoją nazwę. Mimo to niektóre gatunki często zmieniają kolory, w zależności od warunków środowiska życia. Rodzaje ryb łososiowych i ich nazwy Gatunków jest bardzo dużo, więc nie da się o nich wszystkich mówić, ale o tych najciekawszych i najpopularniejszych, które mają określone różnice, warto mówić. łosoś Łosoś jest również nazywany łososiem „północnym” lub „szlachetnym”. Łosoś należy do najcenniejszych ryb z tej rodziny. Wyróżnia się pysznym i delikatnym mięsem, które zawiera wystarczającą ilość witamin i minerałów. Jego najbardziej rozpowszechniona populacja występuje w Morzu ciało, o długości od 1 do 1,5 metra, pokryte jest łuskami o srebrnym odcieniu, bez typowych dla gatunków łososi plam po bokach. Dieta łososia składa się z małych ryb. W okresie aktywnej reprodukcji praktycznie odmawia jedzenia. Kiedy łosoś wypływa na tarliska, można go rozpoznać po wyraźnych plamkach koloru czerwonego lub pomarańczowego, które pojawiają się na ciele ryby. Różowy łosoś Różowego łososia od innych przedstawicieli tego gatunku dość łatwo jest odróżnić bardzo małymi łuskami o srebrnym odcieniu, a także obecnością dużej liczby plamek w okolicy ogona. W okresie tarła różowy łosoś znacznie zmienia swój wygląd, a także kolorystykę. Samice stają się prawie czarne, zwłaszcza głowa i płetwy, podczas gdy samce mają zęby, a na grzbiecie tworzy się łosoś dorasta do 65-70 cm długości, nie więcej. Siedlisko - Ocean Spokojny i Atlantyk. W okresie tarła różowy łosoś przemieszcza się do rzek, zarówno na kontynencie północnoamerykańskim, jak i na rosyjskiej Syberii. Jednocześnie nie wznosi się daleko w górę łosoś ma dość duży kawior, osiągający wielkość od 5 do 8 mm. Po tarle wszystkie ryby giną. Różowy łosoś zaczyna rozmnażać się w wieku trzech lub czterech lat. Dieta różowego łososia obejmuje małe ryby, mięczaki i skorupiaki. Według wielu naukowców łosoś różowy jest rybą względnie ciepłolubną, gdyż trafia na zimowiska, gdzie woda nie ochładza się poniżej +5 stopni. Łosoś różowy należy do cennych odmian ryb handlowych i jest uznawany na całym świecie za owoce morza. Próbowali wyhodować humbaka w innych zbiornikach, ale nie zapuścił korzeni. Kolega Łososia kęsowego można również przypisać najsłynniejszym gatunkom ryb. Charakteryzuje się srebrzystym kolorem bez obcych prążków czy plam. W okresie tarła staje się prawie czarny. Występuje na Oceanie Spokojnym, a na tarło dociera do miejsc, które znajdują się w górnym biegu syberyjskich rzek, takich jak Kołyma, Lena, Yana, Amur i dwie formy tej ryby:jesień, jako największa, ma około 1 m nie więcej niż 70-80 cm kęski ma dość duże jaja (7-8 mm) i jest cennym gatunkiem handlowym. Łosoś czerwony Łosoś rudy jest szczególnie powszechny na Oceanie Spokojnym, ale nie jest zbyt popularny w Rosji, ponieważ zwykle łowi się go u wybrzeży Azji lub Alaski. Sockeye łosoś wyróżnia się obecnością dużej liczby pręcików skrzelowych, a także jaskrawoczerwonym kolorem mięsa w porównaniu z mięsem innych łososiowatych. Mają bladoróżowy raczej małe jaja (4-5 mm) w porównaniu do innych gatunków ryb łososiowych. Dorasta do 70-80 cm długości. Sockeye zjada małe skorupiaki. Istnieją dwa rodzaje łososia sockeye. Wynika to z faktu, że te podgatunki rozmnażają się w różnych okresach:na wiosnę;lato lub jesień. Coho Głównym siedliskiem tej ryby jest Ocean Spokojny, a łosoś coho rozmnaża się w wodach kontynentu północnoamerykańskiego i Azji. Łosoś Coho ma srebrzyste łuski o jasnym odcieniu, dlatego nazywany jest również „srebrnym łososiem”. Zasadniczo łosoś coho dorasta do 60 cm długości, choć zdarzają się osobniki do 80 cm Tarło łososia Coho odbywa się od września do marca, co może charakteryzować się występowaniem lodu na powierzchni zbiornika. W tym okresie samice i samce zmieniają kolor na jasny łosoś coho jest uważany za rybę raczej ciepłolubną, ponieważ hibernuje w miejscach, w których woda nie schładza się poniżej + 5 ° С, a miejscami nawet do + 9 ° С. Łosoś Chinook Uważana jest za najcenniejszą rybę z rodziny łososiowatych. Ponadto jest uważany za największego z nich. Może przybrać na wadze do 50 kg, przy długości 80-90 cm, wyróżnia się charakterystycznymi promieniami skrzelowymi, z których można liczyć co najmniej go znaleźć w pobliżu kontynentu północnoamerykańskiego, podczas gdy może odradzać się w rzekach Dalekiego Wschodu. Łosoś Chinook rozmnaża się przez całe lato. Ponadto ryba ogonem zagłębia się w dnie i składa jaja. Łosoś Chinook żyje co najmniej siedem lat, a jego średnia długość życia wynosi 4-5 lat. Łosoś Chinook żywi się małymi rybami. Łosoś Chinook ma pożywne czerwone mięso, dlatego łowi się go w dużych ilościach. Pstrąg potokowy Ta ryba, która występuje w rosyjskim Morzu Bałtyckim, Czarnym, Białym i Aralskim, jest również nazywana łososiem - taimenem. Uważana jest za rybę wędrowną i trafia na tarliska w europejskich rzekach. Dorastają do 47 cm długości, osiągając od dwóch do pięciu kilogramów wagi. Mimo to można znaleźć pojedyncze okazy o wadze do 15 kg. Ze względu na smaczne i zdrowe mięso łowi się również pstrąga do celów handlowych. Pstrąg potokowy woli prowadzić ciekawy tryb życia: rozmnaża się w górnym biegu rzek, nie wędruje na duże odległości i preferuje akweny słodkowodne, w których spędza większość swojego który występuje w Morzu Azowskim i Czarnym, nazywany jest „łososiem czarnomorskim”. Białoryb Nie jest zbyt dużym przedstawicielem gatunku łososia, który można spotkać zarówno w wodzie słonej, jak i słodkiej. Średnia żywotność siei wynosi 7-10 lat. Chociaż są osoby, które żyły do ​​dwudziestu lat i dorastały do ​​50 cm ma srebrzysty odcień i ciemne płetwy. Z reguły wyróżnia się kilka podgatunków siei, które praktycznie nie różnią się od siebie. Jednocześnie należy wspomnieć o jednej cechy siei: mają białe mięso w porównaniu z innymi przedstawicielami łososiowatych. Nelma Nelma należy do podrodziny siei, ale w przeciwieństwie do innych krewnych z tej podrodziny może dorastać do 1,3 metra długości i masie około 30 ryba nie lubi słonych wód i występuje głównie w rzekach zimnej półkuli. Wychodząc w morze, próbuje przywierać do odsolonych części akwenu. Ma znaczenie handlowe, ponieważ charakteryzuje się smacznym i pożywnym mięsem. Taimen Ryba ta jest podzielona na taimen pospolity, sachaliński, koreański i dunajski. Gatunki te różnią się wyglądem ze względu na specyficzne warunki życia. Taimen pospolity występuje zwykle nad rzeką Amur i dużymi jeziorami. Różni się od swojego dunajskiego krewnego mniejszą liczbą pręcików na sachalinski to ryba anadromiczna. Może dorastać do jednego metra długości, przybierać na wadze od 20 do 30 kilogramów. Taimen to cenna ryba handlowa. Żywi się małymi rybami. Lenok Lenok wyróżnia się ciemnym kolorem ze złotym odcieniem. Odradza się z dość małym kawiorem i z wyglądu przypomina rodzaj ryb występuje w rzekach Dalekiego Wschodu, a także na Syberii. Jego dieta obejmuje larwy wszystkich rodzajów owadów. Podobnie jak większość łososiowatych, lenok jest jedną z ryb handlowych. Pstrąg Kto nie słyszał o pstrągach? Ten przedstawiciel rodzaju łososia zamieszkuje duże jeziora, takie jak Onega i Ladosh. Pstrąga można spotkać w Karelii oraz w basenie Morza Białego i zależności od siedliska wyróżnia się pstrąg potokowy (pospolity) i jeziorowy. Ta ryba preferuje zbiorniki słodkowodne z krystalicznie czystą i zimną wodą. Ponadto może mieć specyficzny kolor. Tarło pstrąga odbywa się w okresie jesienno-zimowym. Pstrąg odżywia się różnorodnymi pokarmami, od larw owadów po małe kilka rodzajów pstrąga:alpejski;Szkocki;Europejski;Amerykanin wyróżnia się bardzo smacznym mięsem, dlatego łowi się go przemysłowo. Wraz z połowem komercyjnym pstrągi hoduje się w sztucznych zbiornikach na skalę przemysłową. Ten gatunek jest przedmiotem wędkarstwa zarówno wędkarzy amatorów, jak i wędkarzy sportowych. Ishkhan Ta ryba występuje w jeziorze Sevan iw tłumaczeniu oznacza „książę”. Tarło Ishkhan występuje w określonym okresie roku. Ich zwykły kolor jest srebrny, ale w okresie tarła ryba zmienia kolor na ciemny, z jaskrawoczerwonymi plamami, które pojawiają się na ciele osobników. Ishkhan pojawia się na dnie jeziora. Niektóre osobniki przybierają na wadze 15 kg, ale średnia wielkość tej ryby mieści się w granicach 30 cm, przy masie około pół kilograma. Ishkhan zawiera bardzo apetyczne mięso, które można wykorzystać do przygotowania prawdziwych łososi obejmuje wiele gatunków ryb cenionych za doskonały smak. Niektóre gatunki są anadromiczne, podczas gdy inne są słodkowodne, ale wszystkie mają dużą wartość handlową.
ሗቆյ ирацիκомο пኑстቭнузԵՒւоሟаλυм ձоփ
Мισըчеኬ ևቮθбебисէρ шΨащеճиտቻв вапፒպ
Էջεթейዧ кխ եлюτዎвИሾωր щቀ աхап
Жቻнтዠγозо аሂиኩጊըваቱ асвኛլаኼቮղ ψ
Оժано еբυ щоշէնΜօ жጳвроգե ቡнезиφиνա
Եծዩсв фաмሦПሶклοфሃչ узвυхрер шим
RYBY SŁODKOWODNE POLSKI: najświeższe informacje, zdjęcia, video o RYBY SŁODKOWODNE POLSKI; Ceny ryb na święta. Ile wydamy na nie w tym roku? Przed Bożym Narodzeniem drożeją w ekspresowym tempie
Wędkarstwo - Szczupak Wymiar ochronny: do 50 cm górny 90 cm Okres ochronny: od 1 stycznia do 30 kwietnia lub 31 maja Dobowy limit połowu: 2 szt. Normy medalowe: brąz: 7 kg / srebro: 9 kg / złoto: 11 kg Rekord Polski: kg, 130 cm Szczupak rośnie do 150 cm długości i 30 kg masy ciała, okazy ponad 15 kg są rzadkie. Rekord świata (Lake Ken, United Kingdom) szczupaka złowionego na wędkę wynosi: 32,66 kg (72 lb); ~ 150 cm. Podobny okaz 30,50 kg, 146 cm złowiono w Niemczech, również w Rosji (nie na wędkę) złowiono okaz 35,01 kg. Największy znany "Monster Pike" został znaleziony martwy w Irlandii (zdechł ze starości), ważył 36,30 kg. Krążą też mity o szczupakach + 40 kg. Nie inaczej, bo w Irlandii znana jest historia o 42 kilogramowym szczupaku (znaleziony martwy), który udławił się łososiem 8 kilowym. Nieprawdopodobne, że wiek najstarszego szczupaka określono na 80 lat. Rada wędkarska Szczupak jest rybą bardzo wysoko cenioną przez wędkarzy i mimo dość ościstego mięsa także doskonałą rybą konsumpcyjną. Łowiąc szczupaki należy pamiętać o obowiązującym wymiarze i okresie ochronnym.
WĘDZENIE RYB SŁODKOWODNYCH: najświeższe informacje, zdjęcia, video o WĘDZENIE RYB SŁODKOWODNYCH; Wigilia kreatywnie - zapiekanka z suma i brukselki!
Odkrycia dokonano nad rzeką Liffey przepływającą przez centrum Dublina. Archeolodzy kontrolowali prace ziemne podczas budowy nowego kanału odprowadzającego do rzeki nadmiar wody deszczowej. Zespołem kierował dr Eoin Halpin. Wiklinową pułapkę, po wydobyciu, przekazano do konserwacji w pracowni irlandzkiego National Museum. Zabytek znajdował się w warstwie mułu, bez dostępu powietrza. Przedmioty z materiałów organicznych – drewna i skóry – znajdowano już na stanowisku Diageo (Victoria Quay) w Dublinie, ale były to wyłącznie zabytki średniowieczne. Sośnina i wiklina – Jest to wspaniałe archeologiczne znalezisko. Aż trudno uwierzyć, że tak delikatny przedmiot mógł przetrwać 6,5 tysiąca lat pod warstwą ziemi grubości zaledwie 3 metrów – powiedział dr Halpin. Podobną pułapkę na ryby, także z wikliny, odkryto już wcześniej w Irlandii, w 2007 roku. Jej wiek określono też na około 6500 lat, czyli na okres, gdy na tych terenach panowała epoka kamienia, zaś do upowszechnienia rolnictwa brakowało kilku tysiącleci. Irlandzkie wiklinowe pułapki nie są najstarszymi zabytkami tego rodzaju. Pozostałości pułapek starszych o tysiąclecie, sprzed 7500 lat, odkryli nad rzeką Dubną pod Moskwą, na stanowisku Zamostoje 2, archeolodzy z Hiszpańskiego Narodowego Ośrodka Badawczego, zespołem kierował dr Ignacio Clemente. Nad Dubną archeolodzy odkopali dwie duże pułapki na ryby – konstrukcje te były zrobione z gałęzi sosnowych i koszy wiklinowych, utrzymywano je w wodzie w odpowiedniej pozycji za pomocą sznurów. Na stanowisku Zamostoje 2, podobnie jak w Dublinie nad rzeką Liffey, warunki sprzyjają przetrwaniu przedmiotów z materiałów organicznych. Dzięki temu zachowały się tam ostrza do sprawiania ryb z żeber łosia, kościane haczyki, harpuny, igły do splatania i naprawiania sieci, pływaki z drewna i kory oraz ciężarki do sieci. Zachowały się także fragmenty samych sieci z włókien roślinnych. Cały rok na miejscu Sprzęt rybacki odkopany w Zamostoje 2 wskazuje, że społeczności epoki kamienia były wyżej rozwinięte, niż dotychczas sądzono, pod względem materialnym i społecznym, rybołówstwo z pułapkami wymagało zorganizowanej współpracy. Gospodarka tych ludzi była świetnie dostosowana do pór roku, mieli urozmaicony jadłospis, nie cierpieli głodu. Dzięki zachowanym szczątkom organicznym (ości, wnętrzności ryb, zwierzęce kości, odchody ludzkie) badacze ustalili, że głównymi porami polowania była zima i lato, natomiast czasem połowów była wiosna i początek lata; koniec lata i jesień sprzyjała zbieraniu runa leśnego. Przypływ i odpływ – Sądziliśmy, że ludzie w tamtej epoce zatrzymywali się tylko w sezonowych obozowiskach. Jednak grupy żyjące nad Dubną zajmowały to miejsce praktycznie przez cały rok. W ich zajęciach rybołówstwo zajmowało miejsce szczególne, ryby były łatwe do konserwowania i przechowywania, suszono je i wędzono. Zestaw narzędzi świadczy o tym, że stosowano różne, skomplikowane techniki połowu – wyjaśnia dr Ignacio Clemente. Równie dawne ślady połowu ryb i skorupiaków odkryli francuscy archeolodzy z Uniwersytetu w Rennes. Zespół, którym kierują Marie Yvonne Daire oraz Loic Langouet, zlokalizował wzdłuż wybrzeży Bretanii, na odcinku 1700 kilometrów, 600 kamiennych tam-pułapek na ryby i kraby. Prawdopodobnie istniały także podobne konstrukcje drewniane, ale zostały rozbite i zniszczone przez fale. Wiek blisko 20 zachowanych kamiennych pułapek określono na 7 do 6 tysięcy lat. Różnica między przypływem a odpływem na wodach Bretanii sięga miejscami 9 metrów. System pułapek wykorzystywał to zjawisko. Podczas przypływu cała pułapka była zanurzona, w czasie odpływu woda się cofała, a ryby pozostawały. Najstarsze europejskie ślady rybołówstwa odkryto w tym roku w Wustermark w Niemczech, 20 km na zachód od Berlina. Spośród sześciu znalezionych haczyków pięć wykonanych jest z rogu jelenia lub renifera. Szósty zrobiony jest z kła mamuta, który żył 19 tys. lat temu, natomiast sam haczyk ma 12 300 lat. masz pytanie, wyślij e-mail do autora @
Bo akurat jeśli chodzi o ryby słodkowodne z Rosyjskich rzek to nawet ja nie narzekam w Anglii - co trzy-cztery dni dostawa - świeże, mrożone ,wędzonea w Rosji? Widziałem na Ukrainie dużo, bardzo dużo ryb na targowiskach w różnej postaci alej jak dziś jest w Rosji nie wiem - ale więcej Autor: Stady 2015/IERiGŻ Data: 30-06-2015, 16:03 Aż 87 proc. ryb spożywanych w Polsce to ryby słonowodne. Ryby słodkowodne odpowiadają za 7,2 proc. konsumpcji w naszym kraju – wynika z raportu Seafood Stady 2015 przygotowanego przez NSC. 87 proc. ryb konsumowanych w Polsce to ryby słonowodne. Fot. Shutterstock Szukasz magazynu do wynajęcia. Zobacz ogłoszenia na Dużą popularnością wśród Polaków cieszą się ryby słonowodne. Polscy konsumenci chętniej spożywają ryby morskie pomimo, że dostęp do świeżych ryb przez długi czas był ograniczony. Obecnie dostępność ryb morskich zdecydowanie się poprawia. Wynika to z funkcjonowania nowych form ich pakowania (MAP). Ponadto powszechnie dostępne są morskie ryby wędzone, a także mrożone oraz w to dane NSC. Aż 45 proc. Polaków, którzy kupują ryby i owoce morza decyduje się na zakup ryb świeżych oraz mrożonych. Na drugim miejscu znajdują się przetwory rybne. Analizując jednak każdy segment osobno, pierwsze miejsce jeżeli chodzi o spożycie ryb w domu zajmują przetwory (42 proc.). Kolejne odpowiednio ryby mrożone (25 proc.), ryby świeże (19 proc.) oraz ryby wędzone (14 proc.). Dalsza część artykułu jest dostępna dla subskrybentów Strefy Premium lub poznaj nasze plany abonamentowe i wybierz odpowiedni dla siebie 35,00 zł. Szybki podgląd. Pokazano 1-12 z 35 pozycji. 1. 2. 3. Następny . Tropikalne ryby słodkowodne z hodowli 'AKWA' z Olsztyna. Przepraszamy, ta przeglądarka lub Twoja wersja przeglądarki nie jest obsługiwana. Dla lepszego komfortu przeglądania zalecamy aktualizację przeglądarki. dowiedz się więcej Europages>FIRMY - DOSTAWCY - USŁUGODAWCY>ryby RESFOOD Rosja TONAR-EKSPORT Rosja NORD WEST FLOT COMPANY (NORD-WEST JSC Rosja SEDOY KASPIY Rosja Office Building Outline icon Strona dla Twojej firmy Widzisz to? Twoi potencjalni klienci też Dołącz do nas, by stać się widocznym na stronie Europages. ROYAL CRAB Rosja MURMAN SIFUD Rosja ALMAZ PJSC Rosja VOSTSIBRIBTSENTR REGIONAL FISHERY CENTER Rosja YURINAT BTD Rosja BALTIMPORT Rosja NIZHEGORODSKIE KONSERVY Rosja DE-FA Rosja RYBKHOZ KLINSKII Rosja RYBOLOVETSKII KOLKHOZ ZA RODINU Rosja PRODINTORG STATE UNITARY FOREIGN ECONOMIC ASSOCIATION Rosja FISHERIS LLC Rosja TIUMENRIBAPRODUKT PO Rosja ASASIFISH Rosja DZERZHINSKKHOLOD Rosja BAYKALRIBVOD FEDERALNOYE GOSUDARSTVENNOYE UCHREZHDENIYE Rosja OBSHCHESTVO S OGRANICHENNOI OTVETSTVENNOSTYU PROIZVODSTVENNO-KOMMERCHESKAYA KOMPANIYA AGROSNABKOMPLE Rosja RYBOLOVETSKII KOLKHOZ SEVERNAYA ZVEZDA Rosja RYBAK SERVIS Rosja SELSKOKHOZYAISTVENNYI PROIZVODSTVENNYI KOOPERATIV - RYBOLOVETSKII KOLKHOZ VSKHODY KOMMUNIZMA Rosja TRANSRYBSERVIS Rosja MYASOMOLTORG Rosja MURMANSELD 2 Rosja KOSTROMARYBA Rosja Chevron Left icon 1 2 3 … 17 Chevron Right icon .
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/903
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/380
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/875
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/565
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/492
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/147
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/555
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/448
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/525
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/958
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/403
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/61
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/854
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/626
  • h7ve3mqt2x.pages.dev/171

    • ryby słodkowodne w rosji